. . . bij de gratie van wel. Ouder worden is minder erg dan niet meer jong zijn. Arm zijn is lastiger dan niet rijk zijn. Gekozen worden is minder erg dan niet gekozen worden. Het glas is niet half leeg maar wel half vol. Niet is onzin, niets niet. Hoe moeilijk kan het zijn om je niet te bemoeien met alles. Zelfs 'n overtuigde buddhist zal je vertellen om je er niet mee te bemoeien en bemoeit zich er dus mee. De verwarring zit in de woorden en niet in de bedoeling. Als ik tegen mezelf zeg dat ik iets moet doen maar ik doe het niet krijg ik ruzie met mijn emoties. Ik hoor nooit mijn bedoeling wat zeggen. Natuurlijk soms achteraf maar dat is een slap excuus. Ik probeer me steeds voor te nemen om niet te zeggen wat ik denk en niet te bedoelen wat ik doe. Dat eerste lukt aardig maar dat laatste echt nooit. En nooit is voltooide tijd van niet.
0 Reacties
. . . aandacht. De afstand tussen onderwerp en belanghebbende is minimaal geworden. Door alle sociale media is deze afstand bijna gereduceerd tot nul ware het niet dat dit 'n voorbeeld is van oneindig. De afstand tussen onderwerp en belanghebbende is in een democratie altijd afhankelijk van het compromismodel. Water bij de wijn, gezeik in de marge. Mensen als Geert Wilders en mensen met veel geld leggen zich daar niet bij neer. De banken, Griekenland, PGB, DWDD, MH17, aardgas, Teeven, schaatsen maar vooral boer zoekt vrouw. Populisme als een warme deken over de vrieskou van onze gestructureerde samenleving. Iedereen wil kwijt wat er in zijn of haar gevoel rondzingt. We staan allemaal in de kou en warmen ons aan de aandacht van iets voor iets. Maakt allang niet meer uit wat! . . .is een integraal onderdeel van zijn. Want nieuws is er altijd. Weten is 'n prima manier van overleven. Niet de kennis maar het weten. Ik denk dat het verschil tussen kennis en weten veel groter is dan tussen dood en leven. Je kan beter weten dat er iets is zonder daar kennis van te hebben dan kennis hebben van iets wat je wist maar niet meer nodig hebt. Het meeste wat ik aan kennis heb opgedaan is naar de bodem gezonken. Kennis is het rioolslib in de aders van het leven. Kennis is de ballast die je meeneemt om naar grote hoogte te stijgen. . . . is misschien wel het meest belangrijke onderdeel van het menselijke denkproces. Bij alles wat ik denk, doe, ervaar, beleef, onderga, bekijk, volg, beluister, zie, en betreur zit de contradictie naast me en volgt me. De oplossing is geen oplossing maar 'n probleem, het probleem is geen probleem maar de oplossing. Feitelijkheden sluiten elkaar uit maar hebben elkaar ook nodig om te bestaan. De dood en het leven, de harmonische wisselwerking van onmogelijkheden. De mens ervaart het onmogelijke vaak als het ultieme en andersom. De politiek, democratie, oorlog en vrede, overal staat de contradictie met z'n neus vooraan en maakt het onmogelijk voor de mens om er iets van te begrijpen. Gelukkig is het nog wel te voelen maar verklaren of bewijzen . . . .! De wetenschap is failliet, lang leve de onwetenschap. Niet de onwetendheid maar het vriendelijk, liefdevol accepteren van dat wat is. . . . lijkt de nieuwe beleidsvorm te worden. Geen visie maar bezuinigen en dan repareren aan de hand van klachten. Onoverkomelijk waarschijnlijk maar daar hoort ook een waardeoordeel bij over de beleidsmakers. Het is de nieuwe tijd die maakt dat we met z'n allen er boven op zitten. Maar de nieuwe tijd maakt ook slachtoffers. Politici zijn bevoorrecht omdat ze kunnen wisselen van slachtoffer naar dader en terug. En niemand die de macht heeft om daar wat aan te veranderen. . . . heeft in ieder geval de beschikking over 12 vingers. Meer dan een normaal mens. Daarom vind ik Facebook strafbaar. Facebook is de onderbuik van de digitale samenleving. Normaal zit er voor de emotionele respons nog een fysieke stap. Voor dat Facebook de samenleving controleerde was het noodzakelijk om een fysieke actie te ondernemen om je gevoelens kenbaar te maken. Demonstreren of samenscholen, elkaar vinden op basis van gelijkheid was een fysieke aangelegenheid. Nu niet meer. Facebook is nu gelinkt aan de onderbuik van elke gebruiker. Of je wil of niet, iedere gebruiker is verantwoordelijk voor de zwakste schakel. . . . en nooit meer huis komen. Het moet een groeiend aantal zijn. Mensen die de weg kwijt zijn. In de enorme hoeveelheid data die we zelf produceren zit alles wat we nodig hebben om gered te worden. En toch gaat het niet lukken om een hoger level te bereiken als je blijft vasthouden aan die stroom aan informatie. De koffers staan op zolder en proviand in de kelder. De consumptiemaatschappij zorgt dat alle energie die we nodig hebben op gaat aan verteren en uitscheiden. Daarbij ligt steeds de nadruk op eigen verantwoordelijkheid. Schijn-verantwoordelijkheid. Net als de informatie die je zelf genereert. Soms is er zo'n moment dat de informatie zich terugtrekt en de verantwoordelijkheid overlaat aan de geschiedenis. Dan krijgt de mens ruimte om te ademen, om te leren van gevoel en gevolg. Maar thuis komen? Auschwitz, 2015. . . . het woord is nu nog maar de helft van de bedoeling. Nu was de bedoeling al twijfelachtig maar daar dan de helft van . . . oh, ik snap het! De boef blijft 'n boef. Het doet er niet toe hoeveel hij steelt. De schipper schippert, hoe ver hij ook moet varen. De bakker bakt, al is het voor de hele wereld. Dus de rijken blijven rijk hoeveel er ook wordt bijgedrukt. En ja, arm blijft arm. Natuurlijk is alles relatief. Alles heeft met alles te maken en kan niet zonder elkaar. Maar waarom krijgt de een dan het OM achter zich aan en de ander een lintje? We doen toch wie we zijn. Straf en beloning veranderen daar niets aan. . . . . . En daarom gaat de geldpers aan. Omdat het toch niks uitmaakt. . . . wat moet ik nu doen. Ik heb net voor mezelf uitgevonden wat het verschil is tussen ik en zelf, met dank aan Jung, komt er een abrupt einde aan de waarde van het geld. Wat is het geld nog waard als de een bijdrukt als hij het nodig heeft en de ander nergens meer aan mag komen zonder te betalen. Waar is Frans Timmermans om me vast te houden, seconden voordat ik neerstort. Waar is Fred Teeven om mijn broodtrommel, bad en bed te vullen. Kruip ik lekker tegen Fred aan voor de warmte. Samsom en Rutte zitten waarschijnlijk te pokeren in het torentje. Die rekentoets moeten we maar niet aanpassen. De hele boel is ziek. Ziek van de economiek. We moeten het fruit opschalen. Als troost. . . . is aangebroken. Omgekeerd evenredig staan we op het zelfde punt in de ontwikkeling van het mens zijn. De grote jihad, de innerlijke strijd tegen het ego, staat centraal. Wij, op de terugweg en zij op de heenweg. En juist op dat kruispunt zitten we met elkaar opgescheept. We begrijpen elkaar niet en we zijn boos op elkaar. Zoals in alle conflicten speelt de projectie van verlangen en onvermogen een spel met schuld en boete. We bedoelen hetzelfde maar snappen elkaar niet. Dit is de tijd van de glazen muur. De glazen oorlog. Breekbaar en altijd zichtbaar. |
Archives
Oktober 2017
Categories |