De kleinst mogelijke gedachte is nog steeds oneindig groter dan de droom. Als mijn hersenen werken als een verzameling data zoals indrukken, gevoelens, beelden, zintuigelijke prikkels, verlangens, emoties en mijn fysieke lichaam daarbij nog dezelfde hoeveelheid data opgeslagen heeft in allerlei vormen en mijn verschillende sociale omgevingen mij feedback geven en mij helpen met associaties . . . dan is de droom eigenlijk de enige werkelijkheid die ik bezit. De rest is ongrijpbaar. |
0 Reacties
Het is een hele kunst om te overleven. In leven blijven is niet zo moeilijk. Maar echt overleven! Dan gaat het over leven. Leven zoals ik het zelf wil, op de manier zoals mijn gevoel mij stuurt. De verkeerde kant op stuurt omdat er wat te leren valt. Mij de mond snoert omdat er wat te luisteren valt. Mij het zicht beneemt omdat mijn fantasie dan aan het werk moet. Mij de logica ontneemt zodat ik niet in herhaling val. En dan al die angsten die steeds maar weer als eb en vloed mij overspoelen. En het zwaarste van alles is dat ik ondanks alles gelukkig ben. Maar dat mag niet, dat is geen kunst . . .
. . . met 'n bedoeling. Onbekend maar wel bemind. Steeds weer opnieuw geboren. Als 'n vluchtige gedachte, een vergeten droom, 'n gevoel van onbehagen. Opnieuw ter wereld komen om geboren te worden. Is dat de bedoeling? Creativiteit. Het gevoel inbedden in een ander gevoel. En dan laten gebeuren. Geboren worden. Of sterven.
Daar sta ik dan. Had ik me voorgenomen om elk jaar op kerstavond stil te staan bij de gedachte om stil te staan op kerstavond? Dan sta ik nu hier! Stil. Misschien ben ik 'n soort ruimtereiziger. Steeds voortgedreven door de aanzuigende werking van de steeds groter wordende ruimte. Het kan ook zijn dat het heelal bestaat uit ontevredenheid. Als ik niet tevreden ben is er altijd meer om ontevreden te zijn. Het voelt ook als lichtjaren ver, die ontevredenheid. Ik kan beter de ruimte groter en mezelf kleiner maken dan omgekeerd. Ik kan beter bang zijn dan tevreden. En dan bedoel ik dat het mij beter afgaat om ontevreden te zijn dan gelukkig. Waar is dan de pijn? Of de angst? Wat betekent de schoonheid van het heelal voor mij? Wat doet de verwondering met mij? Ben ik een pionier of een gekwetste ziel? Naar binnen is geen probleem maar de weg naar buiten is schier onmogelijk. Gedrag is vaak eenrichtingsverkeer omdat onze samenleving geen geweten meer heeft. De economische benadering van sociale structuren heeft het fundament er onder vandaan getrokken. Voor wie geleerd heeft te leren is er geen pardon nodig. Voor wie als kind van de rekening ter wereld kwam is het zoeken naar de weg uit de ellende vaak een confrontatie met het eigen onvermogen. En dat willen en kunnen kinderen niet.
|
Archives
Oktober 2017
Categories |