. . . vinden wat ik wil. Soms blijft het even stil!
Kunst is de meest directe manier om energie op te slaan. Creativiteit bevat meer energie dan alle windparken in de hollandse polder. Kunst kan mensen veranderen, kunst kan vrede brengen, kunst kan de wereld helen. Kunst kan veel zo niet alles. Kunst is geen cultuur. Cultuur vreet energie. Cultuur is een destructieve structuur die als compromis de verschillen moet overbruggen die kunst nodig heeft om te ontstaan. Cultuur is de kortsluiting van onze samenleving. Respect voor kunst is het enige wat deze samenleving kan redden. Dan komt er meer energie vrij dan we nodig hebben. En liefde! . . . is er de dubbele functie. Wat doe ik mezelf aan. Ben ik slachtoffer als dader of ben ik het omgekeerde. Als je terugkomt van 'n reis pak je de koffers uit en ruim je de spullen op. Het is niet de bedoeling dat je de koffers uitpakt en merkt dat er koffers in de koffers zitten. Mensen die vliegen vluchten altijd. Met de trein spoor je en met de bus is het vaak 'n hele toer. En ik verlies mezelf alleen thuis en niet onderweg want ik weet niet waar ik heen ga. En dat te bedenken is meer thuis dan al die andere concepten. . . . waarom zijn we nooit op zoek naar slachtoffers? Waarom hebben we alleen oog voor daders? En mijn 'we' maakt het voor mij als slachtoffer ingewikkeld. Ik doe daar zelf aan mee. Sterker nog 'ik' als slachtoffer is de enige die als 'we' op zoek zijn naar de dader. Dat is de eenzaamheid van het slachtoffer. Niet het onbegrip van we, maar het niet bestaan van 'we'. En hoe zoek 'ik' als 'we'? Juist, als slachtoffer. En wie vind 'ik'. Niemand. Geen 'we' en geen 'ik'. Gezocht? Dader! . . . gevoel voor alles. Is dat wat ik zie ook werkelijk wat ik zie of zie ik in dat wat ik bekijk dat wat ik wil zien. Daarbij springt het denken eerst naar het vermoeden van een spelletje om via 'n truc de werkelijkheid te vervormen. Daarna zoekt het denken de dubbele bodem in het beeld. Tenslotte, na nog meer varianten, plakt het denken er het dichtsbijzijnde latente verlangen op. Zo bepaald het denken wat ik zie. Gelukkig heb ik ogen in m'n rug.
|
Archives
Oktober 2017
Categories |