. . . belangrijk zijn? De vraag of het antwoord. Waarom hechten wij, als ontwikkelde samenleving, zoveel waarde aan antwoorden. Zekerheid? Status? Veiligheid? Hoe kan een samenleving voor haar kinderen zorgen als alleen het antwoord telt. Wil je kinderen is zelfs geen vraag omdat het antwoord genetisch opgeslagen ligt in de natuur van mensen. De natuur heeft altijd antwoorden. Overal en op alles. Wij mensen hebben alleen vragen. Waar zijn die dan? Hoe gaat het met je is allang geen vraag meer maar een retorisch antwoord. Hoe voel jij je is alleen maar een kapstok om je eigen verhaal kwijt te kunnen. Je wacht het antwoord niet eens af. Wil je werkelijk verandering? Wacht dan op de vraag die bij het antwoord past. Op elk antwoord komt ooit 'n vraag. Een echte vraag!
0 Reacties
. . . zeg maar gewoon de onmacht. Macht tegen mezelf gericht is onzin. Waarom zou ik mezelf knechten, proberen in te passen in een onnatuurlijke structuur. Hoeveel kracht gaat er verloren door die macht te gebruiken naar mezelf toe. Maar als ik goed kijk naar wat ik werkelijk zelf wil en waarom ik iets op een bepaalde manier doe dan komt er opeens een andere dimensie naar boven. In eerste instantie vervreemd ik van mezelf en ben ik de weg kwijt. Dan loop ik door de natuur en zie welke krachten er in het spel zijn. Mijn eerste reactie is om de kracht in macht te vertalen. Mijn tweede reactie is het zien van een bewonderendwaardige schoonheid. De natuur laat me elk moment zien welk compromis ik sluit om . . . . . . . . ! Ik ben nu even vergeten wat ik wilde vergeten. . . . aan een efficiënte en doeltreffende overheid komt voort uit de marktwerking die de behoefte in kaart brengt en omzet in een economische waarde. Het commerciële belang is niet meer weg te denken. Crisis, overheidsfinanciën, Europa, beurzen en banken, bonussen en onderwaterhypotheken. Allemaal redenen om flink feest te vieren. En als ik dan waarneem hoe snel alles is opgeruimd en schoongemaakt kan ik niet anders constateren dan dat deze machine uitstekend functioneert. Als het darmstelsel van een gezond mens. Hoera! . . . van mijn bestaan is geen rechte lijn. Het lijkt op latere leeftijd wel recht maar mijn gevoel weet hoeveel rondjes, kromme stukken, haakse hoeken en U-bochten ik heb gevolgd. Alleen omdat de tijd lineair gebruikt wordt lijkt mijn levenslijn recht. Wat als het leven een hoepel is die je om je heen probeert hoog te houden. Wat als het leven een schijnsel van licht is dat uitstraalt en nooit meer terugkomt. Wat als het leven een bus is die steeds dezelfde route rijdt. Wat als het leven een bol wol is waar geen begin en geen eind aan zit. . . . van de muziek is natuurlijk belangrijk. Maar uiteindelijk is het maar buitenkant. In wezen is ieder mens uitgerust met zintuigen die gemaakt zijn voor een welhaast perfecte zelfreflectie. Noem het zintuig en het eerste wat er mee gedaan kan worden gaat over het reflecteren van zijn en functioneren van de eigenaar van het zintuig. Ik ruik prima of ik mezelf verwaarloos. Ik zie echt wel de puinhoop waar ik steeds in terecht kom. Ik voel de pijn van al die mislukkingen en teleurstellingen. Ik hoor wat anderen zeggen. Dus wat is het probleem. Al die prikkels of de ontvanger en hoe zijn zintuigen gebruikt worden. Rot op met je muziek. Iedereen kan zelf weten of er iets niet gaat zoals het zou moeten. Toch . . . .?? . . . zorgen voor onrust maar ook voor verandering. Op zoek naar 'n bedoeling voor alles wat ik bedoel en naar betekenis voor alles wat iets betekent voor mij kom ik steeds weer terecht in het maatschappelijk onvermogen om echt voor elkaar te zorgen. Professionals die als amateurs de boel laten slingeren, 'n overheid die over-reguleert en dan klaagt dat er te weinig verandering is. En uiteindelijk Facebook. To like or not to like, that's the question. . . . is een uitgebreide metafoor. Een verhaal waarin op een subtiele manier iets uitgelegd wordt. Meestal volgt er een gnuif, gniffel of zelfs een AH-erlebnis. Door de parabel is het mogelijk om inzicht te krijgen in iets wat op een normale manier verbogen blijft of waarvan de bedoeling op de een of andere manier nier helder is. . . . de grote aantallen trainers, begeleiders, coaches, yoga en mindfull-docenten elkaar gaan 'behandelen'? Krijgen we dan een soort van zwart gat? Wat gebeurt er als deze maatschappij implodeert van verzorging en coaching? Een soort van caravan die een caravan moet trekken? Een masseur die zichzelf masseert? Of een docent die zich zelf onderwijst? Shit! Ik moet nu wel heel snel het onderwijs uit. Dan maar trainer/coach. Of postbode en weer gewoon brieven schrijven en postzegels likken. Ik eet in ieder geval al in mijn eigen restaurant! . . . voor wie wil. Gewoon er gaan staan. Talent is aanwezig, techniek in overvloed (al dan niet met subsidie) creativiteit is er genoeg, motivatie meer dan en de voorbeelden kijken we de hele dag. Plezier hebben we samen volop. En dan . . . . publiek. Familie, vrienden, bekenden. Facebook en Twitter levert wel de goodwill maar niet het publiek. Hoe verder? . . . zullen het moeten doen met de IKEA-visie in het onderwijs. In het huis naast mij is de huisbaas bezig om zijn appartement aan te kleden voor een nieuwe huurder. Ik zie hem lopen met de bekende zandkleurige pakken karton, keukengerei, lampen en planten. Hij noemt het zelf even wat Ikea er in. Begrijpelijk want de verhuur gaat nog stroef en er zit aardig wat geld van hem in. Vroeger gebruikten we de term huisjesmelker. Onder Janmaat nog een vies woord, in het Wilderstijdperk 'n beroep. Schuivende panelen (met dank aan de PvdA). Nu kom ik in het onderwijs hetzelfde tegen. De nieuwe directeur, die ingehuurd is om met het probleem stiekum langs de onderwijsinspectie te sluipen, gooit er wat Ikea tegenaan. Smaakloos, sfeerloos, visieloos, kartonnedoos. Return on investment. Kosten-baten analyse. Bedrijfsmatige benadering van een menselijke tragedie. Nog erger dan bejaarden in aanleunwoningen stoppen die nergens meer tegen leunen. Speciaal onderwijs passend maken. In de tijd van Janmaat goed voor een algehele maatschappelijke verontwaardiging. In deze tijd van Wilders staat er een manager de geldstroom te regelen waarin de kinderen, die al de dupe waren buiten hun schuld, met de benen vastgebonden moeten watertrappelen om te laten zien dat ze toch niet kunnen zwemmen. Onbehoorlijk bestuur en zeer nalatig in de zorgplicht. Met dank aan de PvdA en IKEA. |
Archives
Oktober 2017
Categories |