Ik krijp onder het gedoe vandaan en rek me uit. Het gevoel is terug in m'n lijf en ik kijk om me heen. Met vetkrijt maak ik 'n kindertekening op mijn tomtom. De enige richting die ik uit wil is alle kanten op. Uitdijen, alle kanten op. Verruimen, alles. Geen voorbehoud, geen uitzondering, weg met de hypothese van de werkelijkheid. Ik ben de werkelijkheid. De rand van het bestaan is het midden van de cirkel. Mijn gevoel is het universum en de sterren zijn woorden die ik kan plukken. Ontelbare woorden om dat ene te vertellen. Dag gedoe!
0 Reacties
. . . en verloren. Mezelf kwijt. Een ander kent me beter, beschikt over mijn tijd. Ik wacht en voel, weet van geen zin. Verrast me met wat ik bedoel, gaat overal tegenin. En ik ga mee en wacht gedwee, elk woord komt uit mijn hart. De betekenis die we samen delen houden we apart. De pijn verklaart, gevoel geduid, de woorden zonder haar en huid. En toch dichtbij, zo roerloos zacht. Het is nu in de stilte van de nacht. Heeft alleen zijn 'n richting? Heeft ouder worden 'n richting? Ik leer meer kwijt te raken, mezelf te verliezen. En toch voel ik de verbondenheid met alles. Het is niet de cultuur om me heen die me die verbondenheid geeft. Het is juist daar waar de cultuur ontbreekt waar ik me thuis voel. Ik probeer te ontsnappen van de dwang tot zijn door te zijn, ik probeer mee te doen door niet mee te doen. Ik probeer te begrijpen door me te vervreemden. Ik probeer te ontmoeten door te wijken. En in de marge van alles wat ik doe bruist het leven en ben ik eenzaam. Het is inherent aan bouwen dat er veel rechte lijnen gebruikt worden. De vertaling van recht naar gebogen kost nu eenmaal meer geld. Als ik in mijn gevoel zoek naar vormen waar ik warm van word dan kom ik eigenlijk geen enkele rechte lijn tegen. Krom, gebogen, cirkel, maan, zon, hart, dekentje, water, vuur, armen, lippen, ogen, lijf, twijfel, wachten, stuiteren, beven. Ik ben bijna geneigd te concluderen dat onze omgeving niet van ons mag houden. Als ik aan gebouwen denk dan denk ik aan mannen, pakken, stropdassen, rechtlijnig denken. Het mannelijke in onze maatschappij zit misschien wel dieper verholen dan iedereen denkt. Ik hou van het leven en ik hou van vormen die ik zie maar ik laat me niets opdringen in mijn gevoel waar ik niet mee uit de voeten kan. Dan buig ik liever.
Geestelijk afvallen. De ballast laten varen. Al het overbodige eruit slopen en weggooien. Wat is overbodig? Wie zegt dat iets niet mag of kan? Niemand. Wie zegt dat je niet goed genoeg bent? Niemand. Waarom stop je met nadenken? Waarom stop je met eten? Hoor, wat de anderen zeggen. Ze laten niets merken maar weten het wel. Iedereen om mij heen heeft het door alleen ik niet. Waarom zeggen ze niks? Waarom eet ik mijn vraagtekens niet op. Ik kijk naar mezelf in de spiegel, ik herken me niet. Ik zie mezelf anders en dat weerspiegeld niet wie ik ben. Woorden weghalen omdat ik bang ben dat het verhaal niet klopt, omdat ik bang ben. Ik voldoe niet My next door neighbour was a grumpy old man. He died in August 2005. He died in front of his workshop, sitting on a chair doing the thing he liked most. My next door neighbor was the real Bicycle Repair Man. When I first came to the neighbourhood I now live in, I noticed immediately the Bicycle shop on the corner. Bicycle shops on corners make use of the fact that one can look at a specific bike at different angels. I have always enjoyed riding a bike. I spent more than average time in front of this specific shop, dreaming of riding one of the shiny bicycles, which were floating around in the shop window. I liked the man who owned the shop. He looked like a real bicycle engineer to me. The thing I like the most, however, was the fact that he used to repair and fix the broken bicycles on the pavement, in front of his bicycle repair shop. He did so despite all kind of weather conditions. To me he was The Real Bicycle Repair Man. So far it was a true romance between me, my opinion of what I saw and the image. One day some mishap forced me to enter this image. I used to repair my bicycles myself and I never had been in need of something to complicated for me. The small things I bought in the shop were sold to me by a woman who, I assumed, must have been his wife because I noticed a female kind of grumpiness. But now I definitely needed the help of an expert, the one and only Bicycle Repair Man, my own hero. I learned the hard way that there are no heroes in real life. There are no fairy tales of Hi Ho Silver (Stephen King, IT 1990) and E.T. riding in a bicycle basket across the moon (Steven Spielberg, E.T the Extra Terrestrial 1982). I can’t remember what I did with my broken bicycle but I do remember that I made myself a promise. I would never ever again ask my hero to do something for me if it could be done by someone else. You do not ask a hero to help you. When you’re in your final seconds, and danger has its hands around your throat, you’re hero will come and fix it. There are no real hero’s in real life. There’s only hope that you don’t need them. In August 2009 his wife tried to kill herself by riding her bike in the canal. She was so full of grief over the lost of her husband that she couldn’t cope with real life. She survived her desperate action but up to now no one knows how she managed to get out of the water.
|
Archives
Oktober 2017
Categories |