Misschien ben ik 'n soort ruimtereiziger. Steeds voortgedreven door de aanzuigende werking van de steeds groter wordende ruimte. Het kan ook zijn dat het heelal bestaat uit ontevredenheid. Als ik niet tevreden ben is er altijd meer om ontevreden te zijn. Het voelt ook als lichtjaren ver, die ontevredenheid. Ik kan beter de ruimte groter en mezelf kleiner maken dan omgekeerd. Ik kan beter bang zijn dan tevreden. En dan bedoel ik dat het mij beter afgaat om ontevreden te zijn dan gelukkig. Waar is dan de pijn? Of de angst? Wat betekent de schoonheid van het heelal voor mij? Wat doet de verwondering met mij? Ben ik een pionier of een gekwetste ziel?