. . . is misschien niet zo vrij als we zelf denken. Als vrij zijn betekent geen last meer hebben van dan gaat het niet over de vrije wil. Last hebben van wat ik zelf wil. Dat is voor mij de vrije wil. Dat ik zelf de enige ter wereld bent die last heeft van wat ik zelf wil. Dat is voor mij de ultieme vrije wil. Dat ik alle anderen ontzie met wat ik wil. Dat maakt het voor mij niet makkelijker maar geeft me wel een ruim en goed gevoel. Als ik dan probeer voorbeelden te zoeken dan lijkt het alsof het voor alles opgaat. In dat geval kan ik spreken van een paradigma maar dat doe ik niet want dat wil ik niet. En aangezien daar niemand anders last van heeft valt dat onder de vrije wil. Onderwijs, sociale vraagstukken, gezondheidszorg en alle andere maatschappelijke vraagstukken. De oplossing is klaar. Nu alleen het probleem nog zoeken.
0 Reacties
. . . schijnt ons te horen. Als een verwoestende vloed ebt de agressie weg en komt op een andere manier weer terug. Nieuwe inzichten laten zien dat de mens emotioneel reageert op het ondergaan van zijn eigen gedrag. Zoals je eerst je hand weg trekt voordat je de pijn gaat voelen. Bang worden van het zien van je eigen reactie. Eerst vechten en dan boos worden, eerst vluchten en dan bang worden. De natuurlijke reactie en de reactie van de mens op zijn eigen natuur. Ik geloof daar wel in. Sterker nog, ik herken mezelf daar wel in. Dat betekent dat het inderdaad de moeite loont om vergevingsgezind door de boosheid of de angst heen te kijken welke natuurlijke instincten aangesproken zijn. Ik kan dit wel gaan invullen met betrekking tot het Zwarte Pieten debat maar dan maak ik het iets te makkelijk. Zet je schoen maar, steek de wortel daar waar de zon niet schijnt en zing 'n liedje. Dan zal Zwarte Piet eens even kijken of er nog 'n kadootje is. . . . leren kinderen hoe ze om moeten gaan met trauma's. De natuur heeft dat goed geregeld. Sociale dieren, zoals mensen, laten hun nakomelingen spelenderwijs leren hoe ze met allerlei situaties om moeten gaan. En dan gaat het niet over kennis en technisch handelen maar gewoon over alles wat in de fantasie van een kind kan bestaan. Draken, reuzen, machines, vreemde wezens, noem maar op, het bestaat. De veiligheid van de fantasie is dat het heel echt is maar toch veilig. Spelen. Van het spelen is de energie die vrijkomt van levensbelang voor kinderen. Daar leren ze mee, daar voelen ze mee, daar zit hun toekomst. Laat ze!. En pak ze vooral hun wapens niet af. . . . of allebei. Ik snap het gewoon niet. Als er nu nog mensen die zijn die niet weten hoe kinderen leren en spelenderwijs de wereld ontdekken dan is er spraken van grove nalatigheid. Ik ben er voor om het zelfs strafbaar te stellen. Met alle verworvenheden van onze moderne samenleving lukt het de meeste mensen niet om echte problemen aan te pakken en op te lossen. Verwijtbare onwil? Waar gaat het fout in het denkproces van de mensen die alles in stukken hakken en proberen er een geheel van te maken. Economisch snap ik dat principe wel. Daar verdien je geld mee. ZZP-ers zijn bij uitstek de rondschuivers van onnodige martketingfratsen. Maar kinderen zijn geen ZZP-ertjes. Kinderen mogen geen doelgroep zijn of onderdeel van marketing. Kinderen, dat zijn die lastige kleine mensen die twijfelen aan alles en overal hun vingers in stoppen. Kinderen hebben het al moeilijk genoeg om hun ouders te overtuigen hoe de wereld ontdekt wil worden. Laat ze! . . . was een nare ervaring. Een onvriendelijke omgeving, een naargeestig gebouw, onduidelijke werkwijze en bovenal 'n management dat zelf aan het overleven was. Als er iets stressvol is aan werken in een team dan zijn het managers die zelf voor hun hachje vechten. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om boos te worden. Collega's die me lieten vallen en dan riepen hoe moeilijk het werk wel niet was. Ik probeerde om er het beste van te maken. Ondersteunend personeel dat de weg kwijt was. Ik probeerde, zoals altijd, de boel te redden. Ik was me van geen kwaad bewust. Ik ben bang dat ik nu weer zo zou handelen. Mijn laatste baan was geen baan. Het was de drukte bij de nooduitgang waar ik in terecht kwam. Ze klommen over me heen naar buiten en door het raam weer naar binnen om hetzelfde ritueel steeds weer te herhalen. Ik stond er bij en keek er naar totdat iemand het licht uitdeed. Boos worden? Dat zit niet in mijn karakter. |
Archives
Oktober 2017
Categories |