Kijken is kennis. Kinderen laten zien hoe dat moet. Je reageert gewoon op wat je ziet en je fantasie gaat gewoon aan het werk. Volwassen mensen hebben ergens iets afgeleerd. Daar heeft kijken plaats gemaakt voor weten en niet weten. Zal 'n kind worst wezen. Niet weten bestaat niet. Kinderen die bang zijn houden hun oren dicht. Grote mensen die bang zijn doen hun ogen dicht. Kennis die via de oren naar binnen gaat tast je fantasie aan. Kennis die via de ogen naar binnen kruipt wakkert de fantasie aan. Kijk naar jezelf en luister naar jezelf. Maar oordeel niet want dan stop je met kijken.
0 Reacties
. . . maar dat zegt niet zoveel meer in onze maatschappij. Hoewel ik weet dat veel anderen er ook niets meer van begrijpen is dat voor mij nog geen reden om te stoppen met zoeken. Wat ik zoek? Waarom anderen stoppen met zoeken. Ik heb ergens een flauw vermoeden dat ik samen wil zoeken maar dat is zo ver weggestopt in mijn gevoel van eenzaamheid en verlatenheid dat ik daar niet zo vaak bij uitkom. Het doet alleen pijn als je op tenen gaat staan. Maar wat als die pijn er zit en die tenen je er alleen aan herinneren. Tegenwoordig is het zo druk op feesten dat de mensen met de armen omhoog moeten dansen. En dan is er nog de herkenning. Wat is oud en wat is nieuw. Heel veel mensen hebben de leiding uit handen gegeven, durven niet meer alleen iets goed te vinden. Als een wolk spreeuwen beweegt de massa zich richting de trendsetters. Om dan met een vertraging weer elegant de nadere kant op te stromen naar de volgende. Alleen de paddestoelen schieten niet als paddestoelen uit de grond. Die groeien daar waar de schimmel kan groeien. Het jaargetij van de rotting breekt aan maar het ritme van de samenleving leeft in 'n voortdurende economische lente. . . . is gezond. Lachen is een teken van ontspanning. Een teken van ontspanning zegt meer over wat er daar voor gebeurt is. Zegt vaak ook iets over wat er nog onder zit. Leedvermaak is geen ontspanning. Uitlachen is ook geen ontspanning. Sarcasme en cynisme ook niet. Ik heb mijn leerlingen altijd verteld dat ze naar iemands ogen moeten kijken. Een lach, daar is niet zo veel aan te zien. Ogen kunnen lachen. De werkelijke opluchting is in iemands ogen te zien. En of de lading nog onder dek ligt is goed te zien aan iemands ogen. Angst en vertwijfeling, afschuw en afgunst, woede en verdriet. De ogen laten zien maar ze moeten wel kijken. Grappen maken is geen teken van ontspanning. Eerder een manier om de spanning uit de weg te gaan. Ik denk na voor dat ik lach. Mijn impulsen houden me vaker voor de gek dan de grappenmaker die voor me staat. Gelukkig ben ik dat meestal zelf. Ik denk dat ieder mens aan het eind van z'n productieve loopbaan last gaat krijgen van een of meerdere kwalen. Lijkt me heel natuurlijk. Verslijten heet dat. Ouder worden, wonden likken en berusten. Dan gaat de deur open naar de kwaal. Het zwakke punt komt eerst aan de beurt. Verrassing! Wat, je wist niet dat dit je zwakke plek was? Je hebt nooit iets van gemerkt? Daar zijn het zwakke plekken voor. Ik zeg niet dat ik er om gevraagd heb. Ik weet niet eens wat ik zou doen als ik mocht kiezen. Ik denk dat ik de mensen die er niet voor gekozen hebben dan veel pijn zou doen. Dus wat zal het zijn. Accepteren of vechten? Zoals altijd brengt het midden uitkomst. Go with the flow maar wel slow! . . . ben ik niet boos. Ik schrijf er al 'n aantal jaren over. Wat ik wil en doe, hoe het met me gaat wat er allemaal aan de hand is. Ik probeer zo goed mogelijk in woorden weer te geven wat er in mijn wereld gebeurt. Misschien wel om 'na mij' wat achter te laten. Natuurlijk doe ik dat niet uit boosheid. Ik wil de ander niet beleren. De gesprekken die ik de laatste tijd heb met oud leerlingen geven mij alle redenen om daar van uit te gaan. Ze hebben veel commentaar op mij gehad, van vaag tot te precies en van onbegrijpelijk tot heel logisch. Steeds weer hoor ik 'n ontwikkeling terug die je als mens moet doorlopen om ergens vandaan te komen en ergens naar toe te gaan. Ik heb nooit 'n claim ergens neergelegd. In de wiskunde heb ik mezelf weggecijferd, in de taal heb ik mij verzwegen en in de techniek heb ik mezelf onhandig gemaakt. Steeds met het doel de ander te laten leren wat er geleerd moest worden. Te laten leren . . . . meer kon ik niet doen. Zelf laten ontdekken, zelf trots laten zijn en zelf plannen laten maken voor de toekomst. Ik heb altijd gezocht naar de vanzelfsprekendheden die verborgen lagen onder ambitie en talent bij de ander. Daar heb je houvast aan. En iemand het gevoel geven dat je hem of haar niet laat vallen. Nooit. Nee, ik ben niet boos. Ik heb altijd alles in openheid gedeeld, ben nergens voor weggelopen. Dat het niet allemaal vanzelfsprekend was maakt niet zoveel uit. Ja wat wil ik nu. Ik weet het echt niet. De afweging mijn belang of in het belang van iemand anders bestaat zelfs niet. Het automatisme zit niet in de beslissing wat te doen maar meer in de angst om te doen. Creativiteit is het denken voor het doen van dingen die niemand doet of waar zelfs niemand over nagedacht had. Waar stopt iets, dus wanneer begint iets. Mijn angst komt voor uit het nemen van de foute beslissing. Daar kan niemand wat aan doen. Maar die angst stuurt wel mijn handelen. In de naïviteit van het niet weten is handelen altijd impulsief. Ik denk dat de angst er ook al is maar die speelt dan een andere rol. De angst dat iets niet mooi genoeg is voor mezelf of dat ik in de knoei kom met vaardigheden en beperkingen. Met het verloren gaan van de naïviteit gaat de angst een andere rol spelen. De beoordelaar, de recensent, de verslaggever naar de buitenwereld. Dat is de angst die naar buiten komt en zich tegen me keert. Ik word bang van mezelf. En dan durf ik niet te willen. Dat heet dan:" ik weet het niet ". Dat is de vraag? Het antwoord weet ik ook omdat op vragen met als geen antwoord gegeven kan worden. Veronderstellingen, hypothesen, giswerk en vooral onzekerheid. Soms is onzekerheid in een antwoord niet slecht. Het opent de discussie. Onzekerheid roept een wedervraag op. Het als staat voor iets anders. Voor mij is het als van nu heel erg verbonden met begrip en dan begrip met terugwerkende kracht. Het AHA-erlebnis zou in principe al voldoening kunnen geven. Nu ik het zo probeer te omschrijven duikt toch weer het rechtvaardigheidsgevoel op. Daar zit ook de pijn. Helaas is het de geleden pijn. Onbegrip kan heel pijnlijk zijn. Het enige wat echt helpt is liefde. Echte liefde. Fouten maken. Spijt hebben. Acceptatie. In een maatschappij waar weten zo belangrijk is geworden, onze geprezen kennisindustrie, is het niet weten een doodzonde. Had ik het maar geweten. Als . . . ? Iets gemeenschappelijk maken door op elkaars signalen te reageren. Vertrouwen en geborgenheid creëren door middel van afspraken en gelijkgestemde betekenissen die door beiden gedeeld, begrepen en geaccepteerd worden. Aangezien we in een democratie leven is dat niet mogelijk. Democratie bestaat omdat we onze verantwoordelijkheden wegleggen, ergens in een la stoppen, en vertegenwoordigers aanwijzen die al naar gelang de vraag, gewoon zomaar 'n la opentrekken en gaan kijken wat er, gelet op de internationale ontwikkelingen en de actuele stand van de economie, mee gedaan moet worden. Deze ingewikkelde constructie is een vrijbrief voor alle negatieve uitwassen die we kennen, van corruptie tot terrorisme. Werkelijk elk klein meningsverschil kan zo uitgroeien tot een haat-zaaiende discussie tussen voor en tegenstanders. Niet meedenken, niet zorgen voor, niet je kwaliteiten gebruiken in dienst van het geheel. Nee, gewoon grijpen en graaien, ook op bestuurlijk niveau. Vragen worden niet meer gebruikt om elkaar te leren kennen maar om te elkaar te controleren. De geboorte van de blinde afvink. Check! Heeft niets met mijn oren te maken. Luister is de pracht en de glans die iets kan hebben. Soms kan iets, een gebeurtenis of zelfs een gedachte, dat doen. Ontluisteren. Het blijft een werkwoord voor mij. Er zit ook een positieve kant aan het woord. Stop met luisteren. Stop met je oren laten hangen naar dat wat de boel zo in het donker kan zetten. De pracht en de praal eraf kan halen. Het blijft voor mij een werkwoord. Het is voor mij nooit vanzelfsprekend geweest dat het leven glans had en bestond uit pracht en praal. Ik kan altijd intens genieten van de noeste arbeid die mensen laten zien om glans te geven aan iets. De worsteling om te blijven drijven of gewoon het inzicht dat de boel niet beter maakt maar wel ruimte geeft om te groeien. Ik stop met luisteren. Ik onluister. . . .is dat het belangrijk is om te laten zien wat mijn menig is over de wereld en wat er allemaal gebeurt. Mijn standpunt in belangrijke zaken. Dat probeer ik niet te doen door meningen van anderen te adopteren en op te eten. Ik wil ook geen meeloper zijn. Soms raak ik ergens van overtuigd omdat iemand anders mij inspireert met zijn of haar manier van denken. Daar ontstaat weer wat anders uit. Een nieuw gevoel, een helder inzicht. Ik maak daar geen standbeeld van maar laat het vloeien. Overvloeien in een voortschrijdend inzicht dat ongrijpbaar is maar wel begrijpbaar is. Dan kan ik verder. Leren, op de manier zoals deze maatschappij het probeert, maakt ongelukkig. Ik zie genoeg mensen die gelukkig zijn en op hun eigen manier aan het leren zijn. Er is geen systeem, er bestaat geen systeem. Er zijn alleen maar overtuigingen en nadelen. Laat ze los. |
Archives
Oktober 2017
Categories |