. . . reclames, tv-series, geld, status, games, sex. De snelheid van de roulerende aandacht zorgt voor een herhaling die langzaam veranderd in een fluittoon. De feedback van onze economische verworvenheid galmt als een irritante echo door mijn hoofd. Ik kom niet meer tot rust. De boodschap: alleen de dood kan je van de draaimolen afhalen. De zender: alles om me heen. De ontvanger: ikke niet. |
0 Reacties
. . . waarom ik met kerst altijd het gevoel heb dat er meer is dan ik bewust meemaak. Misschien dat mijn antennes met kerst wat fijner afgesteld zijn dan de rest van het jaar. Als kind was de tijd na Sinterklaas 'n soort van zwart gat. De dreiging was verdwenen om voor stout uitgemaakt te worden, terwijl ik dat wel degelijk was. Ik denk dat ik het nu wel fijn had gevonden om in Spanje te wonen. Maar als kind vond ik mijn berusting in het feit dat ik dan maar verder moest met de situatie en het kerstfeest was een troost. Veel zoetigheid en het vooruitzicht op vuurwerk maakte van kerst een heerlijke tijd. Het slaan ging gewoon door en de vernederingen zijn nooit achterwege gebleven. Toch was kerst voor mij een heerlijke tijd. Ergens gloorde er hoop in bange dagen. En bang moet ik geweest zijn. Anders had ik me wel meer herinnerd. Nu blijft alleen het gelukzalige gevoel dat de hemel open ging en de engelen zich over mij ontfermden. Of zoiets dergelijks. Toch . . . ? Mijn bedoelik is onduideling. De veranderik gebeurt geleideling. Geen aanwijzik en dan plotselijk de afwijzik. De afkeurik straalt van mijn gezicht af. Nukking probeer ik me een houdik te geven maar tevergeefs. Ik geef het op. Verdrietik pak ik mijn spullen en vertrek. Ik wil nooit meer terugkomen. Angstik om me heen kijkend verdwijn ik en weet: Dit zal weer zo'n slapeloze nacht worden. Een van zovelen in de zoektocht naar het waarom ik van alles.
Waarom zijn er van die woorden die mij dwingen om dieper te gaan dan nodig is. Woorden zouden het leven draaglijk moeten maken. Of dragelijker. En dan weer zo'n woord. Als je eenmaal zoekt naar de lichtheid van de beschrijving dan gaat bij de meeste woorden het licht uit. Zintuiglijk. Er zit een soort van dwangmatige tuchtiging in het woord. Je zinnen in bedwang houden. Je zin in een tuigje snoeren. Erger nog. Het lijk van een waarneming met 'n zintuig. Vergaan, geweest. Je ruikt de rotting nog. Er ligt 'n zintuig dood in de hal achter de voordeur. Einde oefening. Einde van het leven. Leven als theorie van de waarneming, beschrijvend en functioneel maar gewoon morsdood.
Het kost niets en levert wat op. Iemand verdient geld met iets wat gratis is voor iemand anders. Het economisch model is veranderd. Onder druk van de gedwongen participatiemaatschappij dwingt de crisis het model van schaarste naar het model van virtuele overvloed. Het kind van de rekening? Het kind dat vroeger buiten speelde en nu op die leeftijd al gevangen zit in ons nieuwe economische model. We trainen onze nakomelingen in het beheren van schijn en net doen alsof. Gelukkig zijn er ADHD-ers, autisten en andere afwijkingen. Onze redding. Koester de afwijking!
|
Archives
Oktober 2017
Categories |