. . . heeft in ieder geval de beschikking over 12 vingers. Meer dan een normaal mens. Daarom vind ik Facebook strafbaar. Facebook is de onderbuik van de digitale samenleving. Normaal zit er voor de emotionele respons nog een fysieke stap. Voor dat Facebook de samenleving controleerde was het noodzakelijk om een fysieke actie te ondernemen om je gevoelens kenbaar te maken. Demonstreren of samenscholen, elkaar vinden op basis van gelijkheid was een fysieke aangelegenheid. Nu niet meer. Facebook is nu gelinkt aan de onderbuik van elke gebruiker. Of je wil of niet, iedere gebruiker is verantwoordelijk voor de zwakste schakel.
0 Reacties
. . . en nooit meer huis komen. Het moet een groeiend aantal zijn. Mensen die de weg kwijt zijn. In de enorme hoeveelheid data die we zelf produceren zit alles wat we nodig hebben om gered te worden. En toch gaat het niet lukken om een hoger level te bereiken als je blijft vasthouden aan die stroom aan informatie. De koffers staan op zolder en proviand in de kelder. De consumptiemaatschappij zorgt dat alle energie die we nodig hebben op gaat aan verteren en uitscheiden. Daarbij ligt steeds de nadruk op eigen verantwoordelijkheid. Schijn-verantwoordelijkheid. Net als de informatie die je zelf genereert. Soms is er zo'n moment dat de informatie zich terugtrekt en de verantwoordelijkheid overlaat aan de geschiedenis. Dan krijgt de mens ruimte om te ademen, om te leren van gevoel en gevolg. Maar thuis komen? Auschwitz, 2015. . . . het woord is nu nog maar de helft van de bedoeling. Nu was de bedoeling al twijfelachtig maar daar dan de helft van . . . oh, ik snap het! De boef blijft 'n boef. Het doet er niet toe hoeveel hij steelt. De schipper schippert, hoe ver hij ook moet varen. De bakker bakt, al is het voor de hele wereld. Dus de rijken blijven rijk hoeveel er ook wordt bijgedrukt. En ja, arm blijft arm. Natuurlijk is alles relatief. Alles heeft met alles te maken en kan niet zonder elkaar. Maar waarom krijgt de een dan het OM achter zich aan en de ander een lintje? We doen toch wie we zijn. Straf en beloning veranderen daar niets aan. . . . . . En daarom gaat de geldpers aan. Omdat het toch niks uitmaakt. . . . wat moet ik nu doen. Ik heb net voor mezelf uitgevonden wat het verschil is tussen ik en zelf, met dank aan Jung, komt er een abrupt einde aan de waarde van het geld. Wat is het geld nog waard als de een bijdrukt als hij het nodig heeft en de ander nergens meer aan mag komen zonder te betalen. Waar is Frans Timmermans om me vast te houden, seconden voordat ik neerstort. Waar is Fred Teeven om mijn broodtrommel, bad en bed te vullen. Kruip ik lekker tegen Fred aan voor de warmte. Samsom en Rutte zitten waarschijnlijk te pokeren in het torentje. Die rekentoets moeten we maar niet aanpassen. De hele boel is ziek. Ziek van de economiek. We moeten het fruit opschalen. Als troost. . . . is aangebroken. Omgekeerd evenredig staan we op het zelfde punt in de ontwikkeling van het mens zijn. De grote jihad, de innerlijke strijd tegen het ego, staat centraal. Wij, op de terugweg en zij op de heenweg. En juist op dat kruispunt zitten we met elkaar opgescheept. We begrijpen elkaar niet en we zijn boos op elkaar. Zoals in alle conflicten speelt de projectie van verlangen en onvermogen een spel met schuld en boete. We bedoelen hetzelfde maar snappen elkaar niet. Dit is de tijd van de glazen muur. De glazen oorlog. Breekbaar en altijd zichtbaar. . . .meer groen op straat. De Generaal Buitendienst, hij ziet er uit als een tuinder, is duidelijk. Als er nu geen groen op straat verschijnt dan gaat het mis. De morele noodzaak is nu opgeschaald naar de hoogste alarmfase. Met blauw redden we het niet. Groen is de nieuwe mode in het straatbeeld. Zwaarder gereedschap en als het moet ook reservisten. Waarschijnlijk zijn dat mensen die hun bijstand terug verdienen door aan hun burgerplicht te voldoen. De terreur dwingt ons. Welke terreur? Keuze genoeg!
. . . eigenlijk het veroorzaken van het probleem. Het kind met het badwater weggooien en dan een vermissing rapporteren. Met het vingertje wijzen en dan schreeuwen om betere wapens. And the winner is . . . . !
. . . geen weldenkend mens. Ik ben, net als iedereen, 'n kind van mijn eigen revolutie. Ik ben van mening dat niet alles zomaar kan en dat de vrijheid van meningsuiting alleen bestaat bij de gratie van respect en stilte. De grote trom roeren of anderen kwetsen is geen vrijheid van meningsuiting. Ik wil thuis kunnen doen en laten wat ik wil en hoe ik dat wil maar in het publieke debat zijn er altijd grenzen omdat samenzijn bestaat uit de wil om samen te zijn. Ik denk dat satire, en zeker politieke satire, altijd de bedoeling heeft gehad om iets te veranderen, in gang te zetten. Revolutie is een zwaar middel. Waar of wat is de revolutie van Parijs? Wat gaat er anders worden? De demonstraties, het machtsvertoon van de elite, was geen signaal om te veranderen. De macht was gekwetst, voelde zich bedreigd en riep de onderdanen op om te laten zien hoe groot hun macht is. Ik denk dat thuis blijven, stil zijn en accepteren dat het niet goed gaat een beter antwoord was geweest. En Facebook afschaffen. Project X liep zondag wel heel erg uit de hand. Je suis moe van al die schijnheiligheid. (Tekening: Honoré Daumier, 1848) . . . is een economisch residu geworden. Welvaart is het afval wat wij achterlaten als we ons tegoed gedaan hebben aan onze economie. Niet te verwarren met tevreden, voldaan of verzadigd zijn maar het gevoel dat wat achter blijft eigenlijk de essentie is van ons zijn. Net als archeologen aan de hand van afval kunnen beschrijven hoe mensen vroeger leefden en dachten kunnen wij, naar ons zelf kijkend, aflezen waar we mee bezig zijn aan de hand van ons afval. Een steeds grotere berg afval bestaat uit digitaal restmateriaal. Van dat wat op straat ligt is nog maar een fractie te verwijderen. De rest . . . is de welvaart waar we blind in geloven. Welvaart is niet het ontbreken van oorlog maar de intentie om je eigen rotzooi op te ruimen zodat de ander er niet over struikelt. Jezelf aan het kruis nagelen en er dan een selfie van maken is geen welvaart. |
Archives
Oktober 2017
Categories |