Hoe lang zal het nog duren dat onderwijs en zorg via Facebook goedgekeurd worden. De zelfcensuur van de grote massa. Het individu komt alleen nog voor als probleemgeval. Een spiegel waarin ik alleen anderen zie en dat ik dan opeens mezelf niet meer herken omdat ik alleen de anderen ken. Maar ik ben jij en jij bent mij want we delen alles met elkaar maar we weten niets van elkaar. Tolerantie is nu definitief omgezet in onverschilligheid. Niet alleen naar anderen maar ook naar mezelf. Ik beweeg in de periferie van mijn eigen voelen en durf de stap niet meer te maken. Hulpeloos verloren, geen redden meer aan maar wel gecheckt!
1 Reactie
. . . niet inpasbaar. Stel nu dat het leven een treinreis is en dat we samen in dezelfde trein zitten. Niemand kent de machinist maar we gaan er gewoon vanuit dat hij of zij weet wat te doen. We vertrouwen op de routine van het dagelijkse zijn. De reis gaat voor iedereen ergens anders heen en toch hebben we hetzelfde doel. We willen allemaal veilig en comfortabel reizen. Iedereen op zijn eigen kenmerkende, vertrouwde manier. Je zoekt elkaar op als je 'n gezamenlijk gevoel hebt of je zondert je af als je wat meer op jezelf wil zijn. De een leest 'n boek, de ander luistert muziek. Sommige mensen praten met elkaar en weer anderen kijken samen naar een film. Soms kijk je naar buiten en soms kijk je gewoon even bij jezelf naar binnen. Soms deel je verwondering met elkaar en soms geniet je van het anders-zijn. Je bent nieuwsgierig wie er bij komt en wie de trein verlaat. De reis is niet voorspelbaar en zo zijn ook de medereizigers. Algemeen heerst er een vreedzame sfeer waarin iedereen er van overtuigd is dat vragen stellen belangrijker is dan antwoord geven. Het geluid van de trein, het geroezemoes, het leven en het voorbij suizen van de omgeving worden soms onderbroken door dringende, angstige vragen, door misverstanden en emotionele uitspattingen. Iedereen weet dat dit er bij hoort. Iedereen weet dat elke passagier zijn eigen bagage heeft en dat er plaats genoeg is en dat reizigers tijd nodig hebben om een plek te zoeken en de nodige vragen te stellen. . . . en niemand die er wat aan kan doen. Onderwijs, zorg, voedsel, handel, veiligheid en zo voort en zo voort. Ik ga nooit meer stemmen tenzij ik een keuze heb tussen de ene of de andere dictator. Dat komt voor mijn gevoel nog het meest in de buurt van een werkbare democratie. Wat wij, of laat ik dan maar jullie zeggen omdat ik niet stem en niks mag zeggen, hier in Nederland hebben is een markteconomie die op rendement en efficiency draait. Handel en industrie, zogenaamd in het leven geroepen om de bevolking van welvaart te voorzien. Die welvaart blijkt een onderdeel van het systeem te zijn. Welzijn is er uit gehaald en nu gaat ieder voor zich en allen voor zichzelf, met voorop de koninklijke onbenul, aan het werk met de participatiemaatschappij. Nog even en je mag alleen nog maar van de openbare voorzieningen profiteren als je aandelen hebt van de BV Nederland. Zo, en nu jullie, onbenullie! |
Archives
Oktober 2017
Categories |