Dus wat leren we onze kinderen . . . .? Precies.
. . maakt niet zoveel uit. Heel veel ligt in het midden. De balans is veel belangrijker maar dat wil niet zeggen dat links of rechts belangrijk is. De weegschaal is niet belangrijk maar hij moet het wel doen en duidelijk zijn. Overdreven aandacht aan de weegschaal geeft geen balans. Een ondeugdelijke weegschaal maakt het ook niet makkelijker. In het zoeken naar balans is voelen belangrijker dan weten. En als het voelen goed ontwikkeld is dan is veranderen ook niet zo moeilijk. Als het weten goed ontwikkeld is blijkt veranderen nog wel eens moeilijk te zijn.
Dus wat leren we onze kinderen . . . .? Precies.
0 Reacties
. . . als een stroomversnelling. Met brute angst probeer ik overeind te blijven in de maalstroom van gedachten. Alles wat er moet zijn is er. Het gevecht met je eigen binnenwereld. Het gevecht met de buitenwereld vanwege het gevecht met je binnenwereld. En de spiraal is geboren. Overgeven, met de stroom mee laten drijven, aanspoelen, uitstappen, opdrogen en ademhalen. En dan weer van voren af aan omdat het achteraf altijd leuker is dan in het midden. Daar ben je mens voor. . . . is ook maar een beeld. Wat ik doe is meestal een herhaling van eerdere handelingen. Mijn hele leven bestaat uit herhalingen. Adem halen, hartslag, uitkijken, opletten. En als ik om de een of andere reden er niet met mijn gevoel bij kan dan weet ik dat ik later nog een keer hetzelfde probeer te doen maar dan met meer gevoel. Soms kan het niet in een keer goed gaan. En ik wil mezelf ook niet beperken tot eenvoudige en herkenbare handelingen alleen omdat ik mezelf geen volgende kans geef. Daarmee wil ik eigenlijk ook zeggen dat ik mezelf vergeef voor wat niet lukt en daarmee ook meteen de ander vergeef. Ik ben niet alleen en andere mensen zijn net zo op zoek naar het juiste gevoel. De weg naar een gelukkig gevoel bestaat niet. De weg is een gelukkig gevoel. De weg is geen moment, geen enkel beeld. De weg is een manier van leven die mij de mogelijkheid geeft om het op mijn manier te doen. . . . dat we hier uit komen. We zitten vast. Gevangen in een systeem waar het geld als brandstof dient voor een vervuilende stationair lopende motor die niets meer aandrijft. De monteur staat er bij en heeft jaren geleden al z'n overal vervangen door een driedelig pak met stropdas. En wij maken ons druk om triviale zaken. Die zaken krijgen we aangereikt door de ADHD cultuur in de media. Het gaat zo snel dat je niet meer kan teruggrijpen op wat het was want het was en is niks. Alleen maar voer voor het volk om bezig te blijven met zaken die afleiden van het werkelijke probleem. Het gewone volk is de zwarte Piet van de economie. De bancaire wurggreep doet z'n werk. Het zit razend knap in elkaar. Door allerlei volksvermaak in en op de media is voor de gewone mens niet meer te zien wat echt is en wat niet. Zand in de motor? Haal het uit je ogen! . . . and big brother. Allebei gevaarlijk. Voor mij is little sister, sociale media zoals Facebook, Twitter, Linkdin en andere varianten, het meest gevaarlijk. De camera's die mij de hele dag volgen en waken over mijn welvaart storen me niet. Ik ben onderdeel van een maatschappij die waarde hecht aan dit soort praktijken, ook al ga ik nooit stemmen. Democratie kan alleen overleven door middel van dit soort technische hoogstandjes. Filemelding, weerbericht en nog veel meer verworvenheden maken het leven aangenamer. Ik voel me niet onveilig en heb ook geen plannen. Meer problemen heb ik met het idee dat iets niet van iemand weten hem tot verdachte maakt. Ooit heeft de omgekeerde bewijslast zijn intrede gedaan en nu gaat alles die kant uit. Zorgplicht verdwijnt en meldingsplicht komt er voor in de plaats. Little sister maakt het mogelijk om die omgekeerde wereld vorm te geven. Wat een pijler voor de vrijheid van meningsuiting zou kunnen zijn is eigenlijk een manier om informatie te rangschikken en te voorzien van oordelen. Nu nog vooral economisch maar uiteindelijk zal het, om in termen van denkpolitie te spreken, straks op veel meer gebieden gebeuren. Stel je voor, je wordt opgepakt door de denkpolitie en je moet bewijzen dat je iets niet gedacht hebt. Little sister. . . .!! . . . is een waarschuwing, geen straf of lijden. De mens is gemaakt om te maken. Echts iets maken. Iets maken wat nog niet bestaat. Creëren met fantasie, met overgave en vol passie en vuur. Hoe klein het ook is. Maken. Niet namaken. Ook niet handelen in zoals banken en verzekeringsmaatschappijen. En zeker niet proberen de boel te reguleren zoals de overheid dat wil. Het is allang bewezen dat lokaal ambachtelijk produceren goed is voor de mens en zijn omgeving. Eenzaamheid is een bijproduct van de marketing van de stroom van goederen en diensten die overbodig en nutteloos zijn. Dag! Vertrek. Waarom heet een kamer nu een vertrek. Waarschijnlijk omdat je er niet altijd kan blijven. Ooit zul je vertrekken. Zo heet een gang oog gewoon gang om de gang er in te houden want je gaat van het ene vertrek naar het andere. Altijd onderweg. Druk en altijd bezig. Trap, dat woord komt van het er op trappen. Anders kom je niet daar waar je zijn moet, hoger of lager. Deur. Verleden tijd van door? Wie weet? Raam? Vernoemd naar de schatting die je kan maken van d e buitenwereld. Plafond. Men kijkt altijd van onderaf er tegen aan. Vertrek. Ja, dat is wel een hele sterke. Vertrek. . . . elkaar. Na aardig wat bovenkamergeploeter en hartstochten blijft er maar een conclusie overeind. Trots op elkaar. Er zijn wel meer fouten gemaakt met trots als bodembedekker. Het is niet makkelijk als mens te leven naar je eigen verwachtingen. Als het niet loopt zoals het moet dan frustreert de trots zichzelf. Daar hoef je niks voor te doen. Vertrouwen en liefde sleept je er wel doorheen. Niet op de manier zoals je wilt en zeker niet op het moment dat je het zou willen maar uiteindelijk is ook trots een teken van liefde. Ik heb vooral geleerd dat de onhandigheid in relaties geen meetinstrument is. De onhandigheid is eerder een teveel dan een tekort aan liefde. Heel wat kilometers heb ik samen met m'n vader door zuid-limburg gereden. Hij was vertegenwoordiger en ging voor een bedrijf in zilverbestek de bestellingen ophalen. Als ik er aan terugdenk dan lijkt het wel of ik nooit naar school ben geweest. We zijn elkaar langzaam kwijtgeraakt. Uit liefde voor elkaar. Bang om gevoel te tonen, vastgeroest in de trots op elkaar, onwrikbaar verbonden met elkaar. Hij heeft altijd zo willen zijn zoals ik zou worden en ik wilde nooit zo zijn zoals ik dacht dat hij was. Liefde tot op het bot. . . . kan je vaak alleen naar kijken. Ze zijn te klein om vast te pakken. Bewaren kan ook niet. Proberen om het na te spelen is natuurlijk al een kopie. Ik ben mijn eigen geschiedenis en dus ook mijn toekomst. Ik zie beide in deze foto. Dit is geen momentopname. Dit is een voor mij een standbeeld. Standbeeld voor mijn moeder. Krachtig, zorgzaam, stevig en kwetsbaar. Standbeeld voor mij. Ik wil de hele wereld te lijf gaan met mijn schepje. Alles overhoop halen, omspitten en proberen te begrijpen. Het racket dat mijn moeder in haar hand heeft laat zien dat ze moeite deed om mij deel te laten zijn van het kleine geheel. Mijn broer bijt op zijn racket en staat ook wat meer achterover. Ik sta met een been richting het leven, de schep vooruit en een gezicht dat nergens bang voor lijkt te zijn. De rechterhand van mijn moeder op mijn linkerschouder is een liefdevol gebaar van begrijpen, vasthouden en wegduwen. Ze heeft het schepje overgedragen. Ik ben bij haar geweest toen ze haar laatste adem uitblies. Na een lange en ongelijke strijd heb ik afscheid genomen van mijn steun en toeverlaat. Het is een standbeeld waar ik met gebogen hoofd voor ga staan. De schep ongeduldig in m'n hand en mijn rechtervoet op het gaspedaal. Het is er allemaal. In het eerste woord en ook in het laatste woord. Gelukkig ben ik niet iemand die alleen het eerste woord nodig heeft. Problemen en kansen komen uit dezelfde la. Mensen zijn tot in hun vezels gelijk maar verschillen door de woorden die ze zien. Niet door de woorden die ze gebruiken maar door de woorden die ze werkelijk met hun hart horen en lezen en die een verandering teweeg brengen gewoon omdat het woorden zijn. Containers met inhoud. Zelfs zonder inhoud heeft een container het vermogen om de wereld te veranderen. Elk woord is een container. Ik heb altijd de onweerstaanbare neiging om te willen weten wat er in zo'n gekartelde doos zit. Ik heb ook de onweerstaanbare neiging om te willen weten wat er in een enkel woord zit. Natuurlijk uit mijn frustratie en ook mijn verdriet zich in het invullen van de inhoud. Op mijn meest donkere momenten wil ik ook niet meer weten wat er in zit. En toch blijf ik nieuwsgierig. Want er zit zoveel in dat ik moet toegeven dat, wat het ook is, het van ongekende schoonheid getuigt om de wereld te ontdekken door de ogen van je hart. Alleen het eerste woord blijft nog lastig. |
Archives
Oktober 2017
Categories |