. . . . komt van alle kanten. Wachttijd in de zorg langer dan de incubatietijd van het probleem. Kon je vroeger het ongeboren kind inschrijven als woningzoekende, tegenwoordig is het onmogelijk om te anticiperen op problemen en moeilijkheden. De zorg, onderwijs, cultuur en al die andere onderdelen van een zorgzame samenleving zitten gevangen in een digitaal net. Het is geen matrix maar volgens mij een systeem, misschien als overgang naar de matrix, waarin mensen stelselmatig hun parttimerigheid en onvermogen achter een beeldscherm verstoppen.
0 Reacties
. . . is nodig om in het donker te kunnen zien. Of niet? Wat is vertrouwen dan? Alles staat met elkaar in verbinding. Ik ben zoals iedereen en iedereen is zoals ik ben. Zijn dus. In alles voelen we de verbinding. We willen allemaal hetzelfde, we reiken naar dezelfde gevoelens en verlangens. We zijn hetzelfde, zeker omdat we allemaal proberen anders te zijn. En zou dat zin hebben als we niet hetzelfde zijn! En dan komt het enige rekwisiet in beeld dat werkelijk verschil maakt. Pijn, pijn en verdriet. Pijn en teleurstelling. Pijn in alles wat we zijn. Pijn is zijn en zijn is pijn. . . . met het beest. Het beest zit roerloos stil. Luistert en kijkt met gespannen verwachting. Het beest wil vermaakt worden, het wil genieten en verrast worden. Het beest is onverzadigbaar. Het beest heeft altijd honger. En als het verzadigd is dan komt het beest los. Kil en meedogenloos kan het beest dan toeslaan. Lief en verleidelijk kan het beest je ook paaien. Het beest heeft geen eigen wil dus kan het beest zichzelf nooit teleurstellen. Het beest heeft geen geweten en dan vergeet het beest gewoon wat er gebeurd is. |
Archives
Oktober 2017
Categories |