. . . is een schoone saeck. Al mijn creatieve uitspattingen komen voort uit geduldig werken aan een flits van 'n gedachte. Heel even flitst het in de verte en dan duurt het jaren, misschien wel decennia voordat iets vanuit het niets naar voren komt. En dan nog is het maar de vraag of de herkenbaarheid overeenkomt met het eerste idee. Onder druk van de wereld om me heen probeer ik te schaven en te schuren. Ik weet alleen niet aan wat. Het afval en de restproducten zijn niets vergeleken bij wat het eindproduct gaat worden. Geduld!
0 Reacties
Ik kan niet kiezen. Het lawaai in mijn hoofd is oorverdovend terwijl het geluid dat mijn oren bereikt bedwelmend werkt. Verlamd en overmand probeer ik twee knopen met elkaar te verbinden. Ik weet ook wel dat ik eerst de knoop er uit moet halen maar Ik doe nooit wat ik weet. Ik ga altijd op mijn gevoel af. Ik ben toch niet betoeterd. De metafoor, het beeld dat meer zegt dan woorden kunnen vertellen, staart me zwijgzaam en geduldig aan. Kinderen kruipen in de metafoor en spelen er mee. Grote mensen lopen er aan voorbij en zijn met zichzelf bezig. Toet!! . . . is krachtig en veelzeggend. En toch spreekt het beeld niet. Er zijn zoveel beelden waar ellende en pijn te zien is. Waar 'n oorlog gevangen zit in een kader met een tijdslimiet. Wat ik zie bestaat niet. Wat ik hoor geloof ik niet. Wat ik voel begrijp ik niet. Wat ik denk doet niet ter zake. Wat ik doe is wat ik ook echt doe. Niet achter een beeld aanlopen. Niet meeluisteren. Niet meevoelen. En zeker niet begrijpen. Ik begrijp het niet. Dat is mijn redding. . . . ver reikt het oog maar ziet niet meer dan wat de verte ons aanreikt. De horizon bestaat alleen in je hoofd. De aarde is net rond genoeg om plat te zijn en de wereld is net ingewikkeld genoeg om simpel te blijven. De wereld is zo klein als het grootste verdriet. Daarom hebben we de maan maar die zie je nu niet. |
Archives
Oktober 2017
Categories |