. . . proberen haar aan te kijken. Het lukt me niet. Misschien niet meer of gewoon omdat ik het niet kan. Doodmoe van alles en onder alle teleurstellingen vandaan gekropen probeer ik me een houding te geven. Ik ben blij dat ik nooit aan een programma heb meegewerkt waarin mensen gefilmd worden in alle daagse, toch wel intieme, situaties. Het zou gewoon weer een teleurstelling zijn. Probleem is alleen dat ik niet weet waar ik in teleurgesteld ben. Ik blijf ergens hangen in een wij-denken zonder dat ik begrijp dat ik er niet bij hoor. Ooit ben ik op m'n fiets gestapt en ben er nooit meer afgekomen. Weggevlucht van alles wat mij dierbaar was. Ik ben niet boos en ook niet verdrietig. Gewoon teleurgesteld. Emotioneel terechtgesteld, schuldig verklaard wegens vriendelijkheid tegen anderen. Ik zit nog steeds rechtop en kijk haar aan. U lijkt mij een vriendelijke man, zegt ze. Zou ze het zien?
1 Reactie
. . . doorgaan. Altijd maar doorgaan. Tot de kaars op is. Routine en herhaling, patronen en regelmaat. Op zoek naar iets wat mij kan bevrijden van de routine om mezelf te zijn. Begrijpen zit er niet in. Herkenning helpt maar is zwaar en kost veel kracht. Het liefst speel ik de hele dag. Tot de Straatverlichting aangaat. Dan stopt het! . . . en suiker in de tank. Opzet? Nee hoor, gewoon de economie. Ik hoorde net dat 40% met uitsterven bedreigt wordt. Volgens mijn bescheten mening gaat het echt om wat je zegt en wat je doet. Niet om wat je niet zegt en niet doet. Waarom hebben we het altijd over wat we niet zeggen en wat we niet doen. Dat heeft te maken met het simpele feit dat alles in onze maatschappij aan de wet getoetst moet worden. En wat we niet weten, niet zeggen en niet doen staat niet in de wet. En toch . . . ooit zal ook ik moeten toegeven . . . ik wist het niet! |
Archives
Oktober 2017
Categories |