. . .meer groen op straat. De Generaal Buitendienst, hij ziet er uit als een tuinder, is duidelijk. Als er nu geen groen op straat verschijnt dan gaat het mis. De morele noodzaak is nu opgeschaald naar de hoogste alarmfase. Met blauw redden we het niet. Groen is de nieuwe mode in het straatbeeld. Zwaarder gereedschap en als het moet ook reservisten. Waarschijnlijk zijn dat mensen die hun bijstand terug verdienen door aan hun burgerplicht te voldoen. De terreur dwingt ons. Welke terreur? Keuze genoeg!
0 Reacties
. . . eigenlijk het veroorzaken van het probleem. Het kind met het badwater weggooien en dan een vermissing rapporteren. Met het vingertje wijzen en dan schreeuwen om betere wapens. And the winner is . . . . !
. . . geen weldenkend mens. Ik ben, net als iedereen, 'n kind van mijn eigen revolutie. Ik ben van mening dat niet alles zomaar kan en dat de vrijheid van meningsuiting alleen bestaat bij de gratie van respect en stilte. De grote trom roeren of anderen kwetsen is geen vrijheid van meningsuiting. Ik wil thuis kunnen doen en laten wat ik wil en hoe ik dat wil maar in het publieke debat zijn er altijd grenzen omdat samenzijn bestaat uit de wil om samen te zijn. Ik denk dat satire, en zeker politieke satire, altijd de bedoeling heeft gehad om iets te veranderen, in gang te zetten. Revolutie is een zwaar middel. Waar of wat is de revolutie van Parijs? Wat gaat er anders worden? De demonstraties, het machtsvertoon van de elite, was geen signaal om te veranderen. De macht was gekwetst, voelde zich bedreigd en riep de onderdanen op om te laten zien hoe groot hun macht is. Ik denk dat thuis blijven, stil zijn en accepteren dat het niet goed gaat een beter antwoord was geweest. En Facebook afschaffen. Project X liep zondag wel heel erg uit de hand. Je suis moe van al die schijnheiligheid. (Tekening: Honoré Daumier, 1848) . . . is een economisch residu geworden. Welvaart is het afval wat wij achterlaten als we ons tegoed gedaan hebben aan onze economie. Niet te verwarren met tevreden, voldaan of verzadigd zijn maar het gevoel dat wat achter blijft eigenlijk de essentie is van ons zijn. Net als archeologen aan de hand van afval kunnen beschrijven hoe mensen vroeger leefden en dachten kunnen wij, naar ons zelf kijkend, aflezen waar we mee bezig zijn aan de hand van ons afval. Een steeds grotere berg afval bestaat uit digitaal restmateriaal. Van dat wat op straat ligt is nog maar een fractie te verwijderen. De rest . . . is de welvaart waar we blind in geloven. Welvaart is niet het ontbreken van oorlog maar de intentie om je eigen rotzooi op te ruimen zodat de ander er niet over struikelt. Jezelf aan het kruis nagelen en er dan een selfie van maken is geen welvaart. . . . maar niet hetzelfde. Mijn werkelijkheid is een gelaagde simulatie van belevingen en ervaringen. Verschil tussen beleving en ervaring zit in het risico dat ik bereid ben te lopen om van de ene laag naar de andere laag te komen. Het is een proces dat niet te sturen is. Als ik in een ervaring blijf hangen dan is het een herhaling en als ik in een beleving blijf hangen dan is het een verslaving. De scheidslijn tussen verslaving en herhaling is flinterdun maar wel glashard. Verslaving en herhaling kunnen voor mij uitermate pijnlijk zijn. De beleving en de ervaringen van anderen helpen mij niet verder in het zoeken naar de balans tussen die twee. Maar dan nog steeds is het een simulatie. Ik vergelijk het met stroom. Er is geen enkel moment waarop stroom een feitelijke werkelijkheid krijgt. Het is gewoon het verschil tussen twee toestanden. Aan en uit. Ik besta of ik besta niet. Het verschil daartussen is een stroom van ervaringen en belevingen. Het feitelijke zijn bestaat in het nu maar dat moet nog komen of is al geweest. Vandaar die simulatie, net doen alsof. Daarom is Facebook geen sociaal medium maar een digitaal, commercieel platform en zijn gebruikers van Facebook of verslaafd of bezig met herhalingen. De werkelijkheid bestaat niet. . . . zijn onregelmatige, niet voorspelbare bewegingen in een infrastructuur waarvan niemand meer weet welke verbinding waar naar toe gaat. Alleen bij een probleem gaat men zoeken naar het gedeelte van de structuur waar het probleem zich ongeveer bevindt. Dit gebeurt aan de hand van aanwijzingen door gebruikers die op de een of andere manier een onderbreking zien in hun dagelijkse gewoonte. Sterke en zwakke plekken zijn allang niet meer in kaart te brengen en er is ook niemand meer die weet hoe het allemaal in elkaar steekt. Incubatietijd ongeveer 2 milliseconde. . . . is misschien niet zo vrij als we zelf denken. Als vrij zijn betekent geen last meer hebben van dan gaat het niet over de vrije wil. Last hebben van wat ik zelf wil. Dat is voor mij de vrije wil. Dat ik zelf de enige ter wereld bent die last heeft van wat ik zelf wil. Dat is voor mij de ultieme vrije wil. Dat ik alle anderen ontzie met wat ik wil. Dat maakt het voor mij niet makkelijker maar geeft me wel een ruim en goed gevoel. Als ik dan probeer voorbeelden te zoeken dan lijkt het alsof het voor alles opgaat. In dat geval kan ik spreken van een paradigma maar dat doe ik niet want dat wil ik niet. En aangezien daar niemand anders last van heeft valt dat onder de vrije wil. Onderwijs, sociale vraagstukken, gezondheidszorg en alle andere maatschappelijke vraagstukken. De oplossing is klaar. Nu alleen het probleem nog zoeken. . . . schijnt ons te horen. Als een verwoestende vloed ebt de agressie weg en komt op een andere manier weer terug. Nieuwe inzichten laten zien dat de mens emotioneel reageert op het ondergaan van zijn eigen gedrag. Zoals je eerst je hand weg trekt voordat je de pijn gaat voelen. Bang worden van het zien van je eigen reactie. Eerst vechten en dan boos worden, eerst vluchten en dan bang worden. De natuurlijke reactie en de reactie van de mens op zijn eigen natuur. Ik geloof daar wel in. Sterker nog, ik herken mezelf daar wel in. Dat betekent dat het inderdaad de moeite loont om vergevingsgezind door de boosheid of de angst heen te kijken welke natuurlijke instincten aangesproken zijn. Ik kan dit wel gaan invullen met betrekking tot het Zwarte Pieten debat maar dan maak ik het iets te makkelijk. Zet je schoen maar, steek de wortel daar waar de zon niet schijnt en zing 'n liedje. Dan zal Zwarte Piet eens even kijken of er nog 'n kadootje is. . . . leren kinderen hoe ze om moeten gaan met trauma's. De natuur heeft dat goed geregeld. Sociale dieren, zoals mensen, laten hun nakomelingen spelenderwijs leren hoe ze met allerlei situaties om moeten gaan. En dan gaat het niet over kennis en technisch handelen maar gewoon over alles wat in de fantasie van een kind kan bestaan. Draken, reuzen, machines, vreemde wezens, noem maar op, het bestaat. De veiligheid van de fantasie is dat het heel echt is maar toch veilig. Spelen. Van het spelen is de energie die vrijkomt van levensbelang voor kinderen. Daar leren ze mee, daar voelen ze mee, daar zit hun toekomst. Laat ze!. En pak ze vooral hun wapens niet af. |
Archives
Oktober 2017
Categories |