. . . is ook maar 'n herinnering. De vorm is anders maar verder is er niets veranderd. De tijd staat altijd stil. Om het leven zin te geven herhalen we alles.Zelfde plek, zelfde gezicht, zelfde verhaal. Niets wijst er op dat de wonden geheeld zijn. Is een litteken bevroren tijd? Kan een leugen blijven drijven? Is fouten maken menselijk vanwege de tijd die stilstaat? Waarom beweegt verantwoordelijkheid altijd van je af? Het enige antwoord dat telt is dat de tijd door de dood in beweging komt. Help me even op weg. Heb je nog een lijstje gemaakt met onderwerpen? Even de melk in de koelkast zetten anders bederft het. Wat het? Hoelang kan iemand dat volhouden? Gewoon niet, zeg ik, en de tijd staat stil behalve voor de melk die aan het overlijden is. Dood!
0 Reacties
Hoe lang zal het nog duren dat onderwijs en zorg via Facebook goedgekeurd worden. De zelfcensuur van de grote massa. Het individu komt alleen nog voor als probleemgeval. Een spiegel waarin ik alleen anderen zie en dat ik dan opeens mezelf niet meer herken omdat ik alleen de anderen ken. Maar ik ben jij en jij bent mij want we delen alles met elkaar maar we weten niets van elkaar. Tolerantie is nu definitief omgezet in onverschilligheid. Niet alleen naar anderen maar ook naar mezelf. Ik beweeg in de periferie van mijn eigen voelen en durf de stap niet meer te maken. Hulpeloos verloren, geen redden meer aan maar wel gecheckt! . . . niet inpasbaar. Stel nu dat het leven een treinreis is en dat we samen in dezelfde trein zitten. Niemand kent de machinist maar we gaan er gewoon vanuit dat hij of zij weet wat te doen. We vertrouwen op de routine van het dagelijkse zijn. De reis gaat voor iedereen ergens anders heen en toch hebben we hetzelfde doel. We willen allemaal veilig en comfortabel reizen. Iedereen op zijn eigen kenmerkende, vertrouwde manier. Je zoekt elkaar op als je 'n gezamenlijk gevoel hebt of je zondert je af als je wat meer op jezelf wil zijn. De een leest 'n boek, de ander luistert muziek. Sommige mensen praten met elkaar en weer anderen kijken samen naar een film. Soms kijk je naar buiten en soms kijk je gewoon even bij jezelf naar binnen. Soms deel je verwondering met elkaar en soms geniet je van het anders-zijn. Je bent nieuwsgierig wie er bij komt en wie de trein verlaat. De reis is niet voorspelbaar en zo zijn ook de medereizigers. Algemeen heerst er een vreedzame sfeer waarin iedereen er van overtuigd is dat vragen stellen belangrijker is dan antwoord geven. Het geluid van de trein, het geroezemoes, het leven en het voorbij suizen van de omgeving worden soms onderbroken door dringende, angstige vragen, door misverstanden en emotionele uitspattingen. Iedereen weet dat dit er bij hoort. Iedereen weet dat elke passagier zijn eigen bagage heeft en dat er plaats genoeg is en dat reizigers tijd nodig hebben om een plek te zoeken en de nodige vragen te stellen. . . . en niemand die er wat aan kan doen. Onderwijs, zorg, voedsel, handel, veiligheid en zo voort en zo voort. Ik ga nooit meer stemmen tenzij ik een keuze heb tussen de ene of de andere dictator. Dat komt voor mijn gevoel nog het meest in de buurt van een werkbare democratie. Wat wij, of laat ik dan maar jullie zeggen omdat ik niet stem en niks mag zeggen, hier in Nederland hebben is een markteconomie die op rendement en efficiency draait. Handel en industrie, zogenaamd in het leven geroepen om de bevolking van welvaart te voorzien. Die welvaart blijkt een onderdeel van het systeem te zijn. Welzijn is er uit gehaald en nu gaat ieder voor zich en allen voor zichzelf, met voorop de koninklijke onbenul, aan het werk met de participatiemaatschappij. Nog even en je mag alleen nog maar van de openbare voorzieningen profiteren als je aandelen hebt van de BV Nederland. Zo, en nu jullie, onbenullie! . . . dan kon ik met mezelf concurreren, ik kon m'n eigen businessmodel verbeteren en de incentive's hoger stellen zodat ik nog meer cashflow kan genereren. En dat als zzp'er. Misschien kan ik dan na een paar jaar met behulp van crowdfunding en crowdsourcing de stap maken om een eigen bedrijf op te richten en dat naar de beurs te brengen en zodanig te cashen dat ik nooit meer hoef te werken. En dan word ik zo'n coole hipster die . . . shit, dan ben ik weer terug bij af. Wacht, ik ga het anders doen. . . . naar het volgende kastje. Onderzoeken, gesprekken, gesprekken, informatie, geen informatie. Zo langzaam is mij wel duidelijk waar het autisme zit. Het systeem is autistisch. Het systeem sluit zich af van een reële werkelijkheid die bestaat. Het systeem is een savant die werkelijk elke komma weet en kan vinden. Dit systeem registreert en administreert zonder geweten. Het geweten van dit systeem zou de mens moeten zijn maar die laat het afweten. Het gaat dus niet om het geweten van de mens maar de mens als geweten van een monsterlijk systeem dat de zwakkere in de samenleving vermorzelt. Ben ik zwak? Ja, ik ben zwak maar ik probeer wel het geweten te zijn van het systeem waarin ik me zwak voel. . . . staat in dienst van het beschermen van diezelfde sociale omgeving tegen de pijn en het verdriet. Steeds weer opnieuw raken me de treffende verhalen van anderen die vertellen over hoe moeilijk ze het hebben gehad met die sterke gevoelens van depressie, verdriet, nutteloosheid en angst. Vooral veel angst. Vaak het gebruik van medicijnen omdat er een sociale omgeving onbedoeld aanspraak maakt op een beter functioneren. De prijs voor niet gebruiken van chemische middelen is dat ik In al die verhalen om me heen van het genieten en trots vertellen over ervaringen en gebeurtenissen steeds weer opnieuw de angst lees van hoe het zou zijn als het niet zo was. Op de puinhopen van de sociale omgeving staat steeds iemand met 'n witte vlag te wapperen. Geef je over. De ogen van de hulpverlener gaan fonkelen als ik instem met zijn verkeerde diagnose. Gesloopt loop ik naar huis. Gesloopt was ik al. . . . verschillen alleen van elkaar door de tijd. Als men geen tijd heeft dan is goed of fout belangrijk. Maar als men alle tijd van de wereld heeft dan is er geen verschil meer tussen vraag en antwoord. Dit betekent dat haast hebben de wetenschap in de weg staat, dat tijd als economische factor dodelijk is. Natuurlijk wil elk kind weten wat er gebeurt en waarom en hoe en hoezo en nog 'n keer. Maar een kind wacht nooit op 'n antwoord omdat dan de volgende vraag al opfloept. Betekent dit dat een kind geen respect heeft voor de antwoorden? Nee. Een kind weet dat alleen de vraag belangrijk is. Het antwoord weet een kind al. In de geborgenheid en de veiligheid van de liefde zal een kind er van uit gaan dat het weten een onderdeel is van voor elkaar zorgen. Het weten van binnenuit is een gevoel van liefde. Het willen weten van binnenuit is een gevoel van eigen waarde. Het onderwijs dat kinderen vertelt dat ze nog niets weten breekt de eigenwaarde van een kind af ten koste van een economisch belang. Als ik een kind vertel dat het alles al weet maar alleen nog de vragen hoeft te zoeken gaat hij of zij op zoek en vindt meer dan wanneer het te horen krijgt dat hij of zij nog niets weet en heel hard moet leren om misschien iets te weten te komen. Het grote excuus hiervoor is tijd. Tijd is geld. Ik denk dat tijd de strop is waar we ons zelf aan ophangen als we onze kinderen niet de tijd geven om te spelen en de tijd te vergeten om later als volwassenen ook anders met tijd om te kunnen gaan. . . . is niet zo moeilijk. Niet laten leren kost heel wat meer energie. Leren is als muziek maken, 'n boek lezen, fietsen, spelen, sporten, wandelen, genieten van elkaar en van de natuur. Leren is ruimte geven en krijgen om te genieten en te fantaseren. Een school zou de ruimte in je hart kunnen zijn waar alles mogelijk is. Ruimte in je hoofd om leeg te laten. Nu is de school alleen maar asfalt en beton, regels en afspraken, moeten en laten en heel veel wat is maar nooit zal zijn. Er zijn al heel veel volwassen mensen bezig om andere vormen en systemen te verzinnen om kinderen te laten leren. Heel veel mensen met ruimte in hun hart. Alleen dat lege hoofd ontbreekt nog. Maar ook die stap zal binnenkort gezet worden. Hallo, is daar iemand . . . .? |
Archives
Oktober 2017
Categories |