. . . en suiker in de tank. Opzet? Nee hoor, gewoon de economie. Ik hoorde net dat 40% met uitsterven bedreigt wordt. Volgens mijn bescheten mening gaat het echt om wat je zegt en wat je doet. Niet om wat je niet zegt en niet doet. Waarom hebben we het altijd over wat we niet zeggen en wat we niet doen. Dat heeft te maken met het simpele feit dat alles in onze maatschappij aan de wet getoetst moet worden. En wat we niet weten, niet zeggen en niet doen staat niet in de wet. En toch . . . ooit zal ook ik moeten toegeven . . . ik wist het niet!
0 Reacties
. . . is 'n economische term om te laten weten wie er allemaal mee moet betalen. De kosten delen was duidelijker geweest maar tegenwoordig is de schijn der woorden ook een factor geworden. Je stemt in met iets en dan blijkt het later anders bedoeld te zijn geworden geweest. Dat heet politiek. Niet de politiek van 'ik stem op jou' maar de politiek van 'ik zeg dit maar ik bedoel dat'. En dan mag je het voor de rechtbank laten uitzoeken wat de wettelijke basis is. Maar zover kom je niet. Doodgeparticipeerd. En voor mijn part mag je aan een dood peerd wel trekken maar het levert niks op. . . . zit je op de stoel van 'n ander. Er zijn maar weinig mensen die zo uniek zijn dat ze niet uniek zijn om dat er niemand is die in dezelfde situatie verkeert. We zitten allemaal in het zelfde schuitje. We worden geboren en we gaan dood en daartussen in bestaat niets wat dit kan veranderen. En dan blijft er maar een verschil over. Geloof je in jezelf of geloof je in een ander. Bijna iedereen is in Nederland groot geworden met het geloof in 'n ander. In jezelf geloven was niet kies, grenst aan masturbatie. Het economisch herstel werpt z'n vruchten af. Nog nooit was de rente zo goedkoop. Via Facebook hebben duizenden en duizenden inwoners van oorlogsgebieden naar de reclames van de Mediamarkt en McDonald's gekeken. We zijn toch nog niet gek! We komen er aan. En gelijk hebben ze. Ons economisch herstel is gebaseerd op het vertrouwen dat de oorlog in het midden-oosten de nodige afleiding geeft. IS is een sterke visuele vijand en Griekenland, het enige land dat begreep dat leningen verstrekken een vorm van oorlogvoeren is, zoekt zichzelf. Maar het mag natuurlijk niet echt goed gaan met ons. We mogen wel vertrouwen maar niet tevreden zijn. Het land met het meeste asfalt per inwoner is de weg kwijt. Heel Holland bakt en zingt en klaagt. Van alle problemen zijn de minste het grootst. Dat komt er van als je het menselijk brein niet aan het werk zet. Als je klakkeloos series en talkshows kijkt. Als je alleen nog maar naar covers luistert. Als je je eigen echo niet meer herkent. En nee, ik ga niet naar de film vanavond!! . . . is als techno-beat nog te horen. Voor de rest is het een abstract beeld geworden. De DJ als voorman en slavendrijver, de man achter de barbeque als productiechef en de moderne arbeider op z'n luie reet in het gras met bier en brood. Moderne feesten en zomerse park-taferelen zijn de nieuwe industrie. Dat is wat er over is van onze industriële revolutie. De bedoeling van een revolutie is om te mislukken. Omwentelingen zijn bedoeld om de mensheid het gevoel te geven dat we vooruitgaan. Net als het wiel van de fiets of de zon in ons dagritme. Revoluties zijn herhalende handelingen die een visueel beeld geven van vooruitgang. Als je als mens je bestaan viert met het meemaken van revoluties dan sta je aan de lopende band van het leven. Als ik tijdens 'n feest de mensen zie dansen op de beat met de armen in de lucht dan denk ik altijd: Dat is nu precies wat galeislaven ook zouden willen doen, stoppen met roeien. . . . is steeds weer daar waar ik niet ben. Als kind vond ik het vervelend. Wachten op iets wat toch wel voorbij gaat. Geboren worden en sterven is de ultieme vorm van weer en heen. Het grote wachten. En dan zeggen we allemaal natuurlijk: Maak het kleiner! Jong en oud. Nog kleiner? Onwetend en wetend? Nog kleiner? Ziek en gezond? Nog kleiner? Fit en moe? Nog kleiner? Nu en dadelijk? Nu even niet. Of misschien is nu wel klein genoeg. Kleiner dan nu kan niet. Waar ben je? Nu. . . . en andere reparaties. Ik heb mezelf te lang onder curatele gesteld. Ik heb altijd gedacht dat ik niks kon en heel veel wilde maar nu blijkt dat ik heel veel kan maar niks wil. Dat is ook 'n manier om mezelf monddood te maken. Ik kan wel ongeveer optellen wat mij dat opgeleverd heeft. Iets maal nul is . . . Nul! Al die valkuilen dichtgooien en al die platgetreden paden weer uitdiepen. Spijt heb ik nog nooit van iets gehad en rancune ken ik niet. Ik heb de ellende door de shredder geduwd maar ben steeds vergeten om mezelf er uit te laten. Talloze keren heb ik mezelf in duizend stukjes gereten en steeds weer kwam de eenheid daar uit tevoorschijn. Hoe blind kan je zijn? . . . kwam ik mezelf tegen. En dan voor wat meer mensen tegelijk: Op zoek naar God kwamen we elkaar tegen. Zo, dat lijkt me wel duidelijk. Daar zit volgens mij ons probleem van deze geïndividualiseerde maatschappij. Het concept 'God' is verloren gegaan in de massamedia. God is volgens mij niets anders dan het vertrouwen in jezelf om al die dingen te doen buiten jezelf. De innerlijke ruimte en rust kreeg vroeger een naam omdat de beeldvorming van onze middeleeuwse persoonlijkheid er nog niet aan toe was om het abstracte concept 'God' aan de man (en vrouw) te brengen. En wat marketing met een concept kan doen weten we maar al te goed. Oorlog en ellende werd gebruikt om de merknaam een stevige plek te geven in het volksgeweten. Net als Hitler de joden gebruikte als keukentrapje om iets te pakken waar hij niet bij kon zal God net zolang misbruikt worden totdat de mens begrijpt dat jezelf wurgen helaas niet mogelijk is zonder de hulp van buitenaf. Wie helpt mij . . . .? . . . of ben je gewoon nieuwsgierig? Op het moment dat je accepteert dat alles en iedereen vanuit de oorsprong met elkaar verbonden is zul je het leven met andere ogen bekijken. Geen oordeel meer en verwondering maar herkenning en een sterk gevoel van samen. De oorsprong, het verlangen, de gedachte, twijfel en de liefde zijn allemaal onderdeel van het grotere geheel. De stilte om je heen en het voelen van de wind. Ik wil ook terug. Naar het verlangen, naar de liefde voor elkaar en naar de oorsprong maar ik weet dat ik dat kwijtraak als ik het aanraak. Als de zeepbel die je wilt pakken, als het reiken naar de sterren of gewoon niet weten wat. . . . zal de ander worst wezen. Helaas lukt mij dat niet. Steeds weer struikel ik over de moderne kwakzalvers. Klinkt hard maar ik begin gewoon onderaan. Wat mij zo stoort aan de manier waarop veel hulpverleners zichzelf 'n dienstbewijzen is het plakken van 'n etiket om het er dan af te kunnen halen. In plaats van onvoorwaardelijk van niemand te houden en te accepteren dat eigenheid ook een integraal onderdeel van iemands bestaan is komt de rol tevoorschijn. Ze vergeten steeds dat het etiket het probleem is en niet de oplossing. |
Archives
Oktober 2017
Categories |