. . . daar waar de gezelligheid het samenzijn aaneensmeedt tot een ijzeren complot waar niet aan te ontsnappen valt. Als iedereen met zwaailicht en sirene rondrijdt dan is de stilte het voertuig waarin de hulp zit. Ongeluk overkomt ons allemaal, dat is de basis van het leven. Zonder ongelukken geen aanpassingen, geen evolutie. leren doe je alleen van ongelukken omdat je emoties daar de informatie uit halen om te groeien. Als er nooit meer iets gebeurt, iedereen voor alles verzekerd is, dan stompen emoties af. Mensen gaan vechten voor de verkeerde dingen, vluchten als het helemaal niet nodig is, gebruiken afkeer en walging voor zaken die heel natuurlijk zijn. Het onderwijs maakt zich schuldig aan manipulatie op ongekend grote schaal. Veel mensen worden op het verkeerde been gezet, zijn op zoek naar complotten, chemtrails en andere overheidsterreur. Ze lezen Loesje en kijken de wereld draait door. Verontwaardiging straalt van de sociale media af en de wereld is kleiner en kleiner aan het worden. Het grootste probleem? Dat ben ik. Gewoon ik, zoals jij en ik en wij samen. De gezelligheid is het gevaarlijkste wapen. Gevoelens, laat ze maar gieren, janken, brullen, schoppen. Maar emoties moet je zorgvuldig beschermen en bewaken. Kinderen, zo jong mogelijk, moeten de kans krijgen om deel te worden van de onzekerheid, het ongeluk. Niet dat ik wil dat er ook maar iets met ze gebeurt. Beschermen voor iets wat nooit gebeurt is veel erger. Laat ze spelen, maak ruimte en geef ze die. Gezelligheid? Dat zijn oude mensen die vertellen over de gevaren van vroeger!
0 Reacties
Zoveel meer dan wat het is zou het kunnen zijn. Maar meer dan zijn is het niet. Dus wat blijft er over? In ieder geval 'n vraag. De vraag stellen is eigenlijk het enige antwoord. De vraag bevat meer troost dan welk antwoord dan ook. Eigenlijk gewoon omdat er meer moed voor nodig is om een vraag te stellen dan een antwoord. Daarbij kan de vraag voor iedereen hetzelfde zijn. Het antwoord nooit. Het verschil zit niet in de vraag maar in het antwoord. Het echte menselijke deel van het verhaal is jouw antwoord op de vraag die iedereen zich stelt. Afkijken mag en overschrijven ook maar wat levert je dat op? Wil je uniek zijn dan zal je toch met je eigen antwoord op de proppen moeten komen. Er is geen goed of fout, zelfs zwijgen is een antwoord. Nu de vraag nog. Het zal ongeveer half negen geweest zijn. Ik weet niet meer welke dag maar het was een gewone schooldag. Ik ging thuis weg. Het was op de Puch niet meer dan 5 minuten naar school. De weg naar school zit nog steeds in mijn systeem, ook nu na meer dan 40 jaar. Het heeft mijn wereld in tweeën gespleten. De jeugdige, naïeve onbezonnenheid versus de harde, pijnlijke wereld waarin je kwetsbaar bent als een schnitzel. Als ontmaagden een ongeluk kan zijn dan verloor ik mijn maagdelijkheid op het moment dat ik door de lucht vloog en in de tuin van het hoekhuis terecht kwam. De rest van het verhaal is uitwisselbaar met de ongelukken van alle dag. Ambulance, verontrustte omstanders, ziekenhuis en veel wit met de geur van geronnen bloed. Ik zou me een voorstelling kunnen maken van de bezorgdheid van het gezin waaruit ik vertrok en nooit meer terug zou keren maar dat vul ik dan in. Ik heb nooit meer iemand gesproken over die momenten van pijn, verdriet en bezorgdheid. Ik had geen pijn gevoeld net zoals ik de klappen van mijn vader ook nooit gevoeld heb. Ergens in mijn lijf zweeft een angst die weet waar het over gaat maar die mij niets verteld. Meestal is het echte ongeluk groter dan de gebeurtenis maar dat leer je pas later in je leven. Vergiffenis is de rem die je achteraf intrapt. Fijn dat ik nog steeds de kans krijg om gas te geven! Weer geen slingers dit jaar. Er zijn ooit wel slingers geweest maar er kwam een break even point. Dan waren de wel slingers net zo pijnlijk als geen slingers. Zo ook met andere gevoelens. Schreeuwen om aandacht is vaak een teken dat de aandacht niet op de juiste plek komt. Vaak werd er gezegd dat ik moeilijk doe. Daarop gaf ik als antwoord dat anderen te makkelijk doen. Nooit meer wat van gehoord. Autist, adhd, depressief, labiel, moeilijk, perfectionist? Ik kan nog kiezen. Talent in overvloed. Dankbaar tot in de kleinste vezel. Aandacht voor het kleinste detail. Elk kind lacht terug naar me. Er zijn geen geheimen meer voor me. Ik leer alleen nog van andere mensen, van doen en laten. Ik zuig alles in me op en mijn zintuigen draaien overuren. Ik ben nooit gestopt met groter worden dus altijd kind gebleven. Verantwoordelijkheid, dat is de logica van mijn eigen gedrag. Slingers, dat is 'n conclusie. Geen slingers betekent het heel jaar door feest. Feest voor de geest. Maar terug in de fles is geen optie. Stel nu, gewoon omdat het voor te stellen is, dat alles wat er gebeurt, alles wat we voelen, meemaken, ervaren, verwerken, dat we dat samen moeten doen en dat het vanwege deze mooie natuurwet nergens heen kan. Pijn, verdriet, woede, angst, walging, opwinding, geluk, liefde moeten we samen delen. We zijn onderdeel van onszelf, jij en ik, hullie en zullie. We zijn als geheel verantwoordelijk voor alles, werkelijk alles wat er gebeurt. Een bewijs voor deze wet is het graag willen geloven in buitenaards leven. De ontsnapping uit deze wetmatigheid. Lukt niet. Ze zijn er misschien wel, de anderen, maar ontsnappen aan 'ons' lukt niet. Daarvoor zijn we te veel 'een'. Tijd is maar een lekke reddingsboot. Als je lang genoeg wacht kan je jezelf aan deze wet onttrekken. Nee dus. Oorlog? Het komt altijd terug. Haat? Grote kans dat jij er zelf meer verdriet van hebt. Bewijs van deze wet is ook dat als je iemand geluk en liefde wenst iedereen daar van meegeniet. Dus . . . geniet van jezelf en laat het vooral de ander weten. Geef alles weg en je krijgt meer dan je had, geluk en liefde behoort aan alle anderen toe want dat is geluk en liefde. Verdriet, wen er maar aan want het is ook jouw verdriet. Wie kan huilen kan ook lachen. Dansen kunnen we allemaal maar stilstaan bij iets is soms heel moeilijk. Houvast. Gewoon weten waar je aan toe bent. Duidelijkheid, eerlijke duidelijkheid. Vertrouwen. Niet vanuit de context of gespiegeld aan de omgeving maar gewoon innerlijk voelen en weten. Zo ben ik en dit ben ik. Vertrouwen is niet de ervaring dat het niet fout gaat. Als je maar vaak genoeg iets doet dan heb je aan de regelmaat soms genoeg. Herhalende handelingen, ervaringsregels, gewoonte, traditie en regelmaat. Maar wat als elke handeling opnieuw uitgevonden moet worden, uitgeprobeerd en gedurfd. Wat als er geen routine is en het vertrouwen geen tijd heeft om te rijpen. Wat dan. Hoe zou je leven er dan uitzien. |
Archives
Oktober 2017
Categories |