Stel nu, gewoon omdat het voor te stellen is, dat alles wat er gebeurt, alles wat we voelen, meemaken, ervaren, verwerken, dat we dat samen moeten doen en dat het vanwege deze mooie natuurwet nergens heen kan. Pijn, verdriet, woede, angst, walging, opwinding, geluk, liefde moeten we samen delen. We zijn onderdeel van onszelf, jij en ik, hullie en zullie. We zijn als geheel verantwoordelijk voor alles, werkelijk alles wat er gebeurt. Een bewijs voor deze wet is het graag willen geloven in buitenaards leven. De ontsnapping uit deze wetmatigheid. Lukt niet. Ze zijn er misschien wel, de anderen, maar ontsnappen aan 'ons' lukt niet. Daarvoor zijn we te veel 'een'. Tijd is maar een lekke reddingsboot. Als je lang genoeg wacht kan je jezelf aan deze wet onttrekken. Nee dus. Oorlog? Het komt altijd terug. Haat? Grote kans dat jij er zelf meer verdriet van hebt. Bewijs van deze wet is ook dat als je iemand geluk en liefde wenst iedereen daar van meegeniet. Dus . . . geniet van jezelf en laat het vooral de ander weten. Geef alles weg en je krijgt meer dan je had, geluk en liefde behoort aan alle anderen toe want dat is geluk en liefde. Verdriet, wen er maar aan want het is ook jouw verdriet. Wie kan huilen kan ook lachen. Dansen kunnen we allemaal maar stilstaan bij iets is soms heel moeilijk.