. . . voor mezelf. Als de hemel naar beneden valt dan hoeft er niemand meer dood te gaan. Van armoe, ellende, eenzaamheid en verdriet. Niet dat ik iemand dood zie gaan maar alleen het idee al. Dus waarom probeer ik de zaak in evenwicht te houden als ik zelf zo onevenwichtig als een wipkip ben. Erger nog, een wipplofkip. Ik ben gezond, heb al mijn onderdelen nog en met bril zie ik beter dan zonder. Dus waarom die treurmuziek in mijn hoofd als ik me tussen de mensen begeef. Ik geef antwoorden op mijn eigen vragen, heb oplossingen voor mijn eigen problemen. Als het niet bestaat vind ik het uit. En als de crisis voorbij is begin ik er zelf een. Dus waarom jongleren met mijn eigen verlangens als alles al is zoals het is. Zen is er koffie. (Sorry dat ik voor je bord stond).