. . . waarom zijn we nooit op zoek naar slachtoffers? Waarom hebben we alleen oog voor daders? En mijn 'we' maakt het voor mij als slachtoffer ingewikkeld. Ik doe daar zelf aan mee. Sterker nog 'ik' als slachtoffer is de enige die als 'we' op zoek zijn naar de dader. Dat is de eenzaamheid van het slachtoffer. Niet het onbegrip van we, maar het niet bestaan van 'we'. En hoe zoek 'ik' als 'we'? Juist, als slachtoffer. En wie vind 'ik'. Niemand. Geen 'we' en geen 'ik'. Gezocht? Dader!