. . . ben ik niet boos. Ik schrijf er al 'n aantal jaren over. Wat ik wil en doe, hoe het met me gaat wat er allemaal aan de hand is. Ik probeer zo goed mogelijk in woorden weer te geven wat er in mijn wereld gebeurt. Misschien wel om 'na mij' wat achter te laten. Natuurlijk doe ik dat niet uit boosheid. Ik wil de ander niet beleren. De gesprekken die ik de laatste tijd heb met oud leerlingen geven mij alle redenen om daar van uit te gaan. Ze hebben veel commentaar op mij gehad, van vaag tot te precies en van onbegrijpelijk tot heel logisch. Steeds weer hoor ik 'n ontwikkeling terug die je als mens moet doorlopen om ergens vandaan te komen en ergens naar toe te gaan. Ik heb nooit 'n claim ergens neergelegd. In de wiskunde heb ik mezelf weggecijferd, in de taal heb ik mij verzwegen en in de techniek heb ik mezelf onhandig gemaakt. Steeds met het doel de ander te laten leren wat er geleerd moest worden. Te laten leren . . . . meer kon ik niet doen. Zelf laten ontdekken, zelf trots laten zijn en zelf plannen laten maken voor de toekomst. Ik heb altijd gezocht naar de vanzelfsprekendheden die verborgen lagen onder ambitie en talent bij de ander. Daar heb je houvast aan. En iemand het gevoel geven dat je hem of haar niet laat vallen. Nooit. Nee, ik ben niet boos. Ik heb altijd alles in openheid gedeeld, ben nergens voor weggelopen. Dat het niet allemaal vanzelfsprekend was maakt niet zoveel uit.