. . . elkaar. Na aardig wat bovenkamergeploeter en hartstochten blijft er maar een conclusie overeind. Trots op elkaar. Er zijn wel meer fouten gemaakt met trots als bodembedekker. Het is niet makkelijk als mens te leven naar je eigen verwachtingen. Als het niet loopt zoals het moet dan frustreert de trots zichzelf. Daar hoef je niks voor te doen. Vertrouwen en liefde sleept je er wel doorheen. Niet op de manier zoals je wilt en zeker niet op het moment dat je het zou willen maar uiteindelijk is ook trots een teken van liefde. Ik heb vooral geleerd dat de onhandigheid in relaties geen meetinstrument is. De onhandigheid is eerder een teveel dan een tekort aan liefde. Heel wat kilometers heb ik samen met m'n vader door zuid-limburg gereden. Hij was vertegenwoordiger en ging voor een bedrijf in zilverbestek de bestellingen ophalen. Als ik er aan terugdenk dan lijkt het wel of ik nooit naar school ben geweest. We zijn elkaar langzaam kwijtgeraakt. Uit liefde voor elkaar. Bang om gevoel te tonen, vastgeroest in de trots op elkaar, onwrikbaar verbonden met elkaar. Hij heeft altijd zo willen zijn zoals ik zou worden en ik wilde nooit zo zijn zoals ik dacht dat hij was. Liefde tot op het bot.