Ik krijp onder het gedoe vandaan en rek me uit. Het gevoel is terug in m'n lijf en ik kijk om me heen. Met vetkrijt maak ik 'n kindertekening op mijn tomtom. De enige richting die ik uit wil is alle kanten op. Uitdijen, alle kanten op. Verruimen, alles. Geen voorbehoud, geen uitzondering, weg met de hypothese van de werkelijkheid. Ik ben de werkelijkheid. De rand van het bestaan is het midden van de cirkel. Mijn gevoel is het universum en de sterren zijn woorden die ik kan plukken. Ontelbare woorden om dat ene te vertellen. Dag gedoe!