Wat gebeurt, gebeurt gewoon. Ik kan er niks aan doen. Leven is niets anders dan het ondergaan van een groeiproces. Het verzet is altijd gericht op veiligheid, geborgenheid en het surrogaat daarvan: gemak. Kinderen willen groeien, moeten groeien. Alle kanten op. Vaak mogen ze niet omdat het oncontroleerbaar is. Vaak tast het de geborgenheid en de veiligheid van anderen aan. Of moet ik hier nu zeggen: gemakzucht. Het kost moeite om een kind de ruimte te geven om te groeien. Vaak zijn de ouders bezig om zelf hun ruimte op latere leeftijd te nemen en dan is het kind van de rekening het kind. Weinig mensen laten gebeuren wat er gebeurt. Als we dat nu eens veranderen . . . |
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Archives
Oktober 2017
Categories |