. . . kan je vaak alleen naar kijken. Ze zijn te klein om vast te pakken. Bewaren kan ook niet. Proberen om het na te spelen is natuurlijk al een kopie. Ik ben mijn eigen geschiedenis en dus ook mijn toekomst. Ik zie beide in deze foto. Dit is geen momentopname. Dit is een voor mij een standbeeld. Standbeeld voor mijn moeder. Krachtig, zorgzaam, stevig en kwetsbaar. Standbeeld voor mij. Ik wil de hele wereld te lijf gaan met mijn schepje. Alles overhoop halen, omspitten en proberen te begrijpen. Het racket dat mijn moeder in haar hand heeft laat zien dat ze moeite deed om mij deel te laten zijn van het kleine geheel. Mijn broer bijt op zijn racket en staat ook wat meer achterover. Ik sta met een been richting het leven, de schep vooruit en een gezicht dat nergens bang voor lijkt te zijn. De rechterhand van mijn moeder op mijn linkerschouder is een liefdevol gebaar van begrijpen, vasthouden en wegduwen. Ze heeft het schepje overgedragen. Ik ben bij haar geweest toen ze haar laatste adem uitblies. Na een lange en ongelijke strijd heb ik afscheid genomen van mijn steun en toeverlaat. Het is een standbeeld waar ik met gebogen hoofd voor ga staan. De schep ongeduldig in m'n hand en mijn rechtervoet op het gaspedaal.