. . . is steeds weer daar waar ik niet ben. Als kind vond ik het vervelend. Wachten op iets wat toch wel voorbij gaat. Geboren worden en sterven is de ultieme vorm van weer en heen. Het grote wachten. En dan zeggen we allemaal natuurlijk: Maak het kleiner! Jong en oud. Nog kleiner? Onwetend en wetend? Nog kleiner? Ziek en gezond? Nog kleiner? Fit en moe? Nog kleiner? Nu en dadelijk? Nu even niet. Of misschien is nu wel klein genoeg. Kleiner dan nu kan niet. Waar ben je? Nu.