Te triest voor woorden. Ik kan zo snel niet iets vinden wat vergelijkbaar in de tijd achter is gebleven. 100 jaar en geen enkele verandering. Alleen de spullen zijn met de tijd meegegaan. Misschien is dit wel de reden waarom onze maatschappij steeds weer struikelt over z'n eigen voeten. We lopen achter op het belangrijkste gebied van de opvoeding. We hebben geen antwoord op de veranderingen om ons heen omdat in wezen het hart van de samenleving klein en nederig moet blijven. Misschien is het laatste bolwerk wel de meest moeilijke hindernis die genomen moet worden. Vraagteken!