Vraagje? Pewege © 2012
Waarom mag ik niet op de naden van de stoeptegels lopen? Waarom mag ik niet in de langste rij bij de kassa staan? Waarom mag ik niet iedereen voor laten gaan? Waarom mag ik niet alleen zijn? Waarom mag ik niet jaloers zijn op al die stelletjes? Waarom mag ik me niet eenzaam en alleen voelen? Waarom mag ik me niet schuldig voelen bij alles wat ik doe? Waarom mag dat niet als dat toch gebeurt?
Waarom mag ik niet op de naden van de stoeptegels lopen? Waarom mag ik niet in de langste rij bij de kassa staan? Waarom mag ik niet iedereen voor laten gaan? Waarom mag ik niet alleen zijn? Waarom mag ik niet jaloers zijn op al die stelletjes? Waarom mag ik me niet eenzaam en alleen voelen? Waarom mag ik me niet schuldig voelen bij alles wat ik doe? Waarom mag dat niet als dat toch gebeurt?
Fritessnijder Pewege © 2012
Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ze me voor niets door dat apparaat hebben gehaald. Lig je in patatjes door elkaar komt er iemand die je verteld dat je moet proberen heel te worden. Had me dan vroeger niet door dat ding geduwd.
De meeste energie ben ik overdag kwijt met het redden van kinderen uit de aanleginvoersleufdoorduwer. En dan loop je wel eens het
risico dat je per ongeluk er weer door heen gaat.
Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ze me voor niets door dat apparaat hebben gehaald. Lig je in patatjes door elkaar komt er iemand die je verteld dat je moet proberen heel te worden. Had me dan vroeger niet door dat ding geduwd.
De meeste energie ben ik overdag kwijt met het redden van kinderen uit de aanleginvoersleufdoorduwer. En dan loop je wel eens het
risico dat je per ongeluk er weer door heen gaat.
Zwart en wit Pewege © 2012
Het verschil van dag en nacht, zwart en wit, heet en koud en. . . . Nee, mooi en lelijk hoort hier echt niet bij. Schoonheid is een ander verhaal. Mooi is iedereen.
Alleen de ene is in mijn beleving wit en de andere is dan zwart. De ene is gelukkig getrouwd en de ander maakt van elke relatie een probleem. Het kan ook zijn dat ik anders moet kijken naar het woord gelukkig en dus ook anders naar het woord probleem.
Smaken verschillen maar op welke manier dan? Totdat ik de ijsbolletjes geproefd heb smaken ze allemaal hetzelfde. Gewoon naar mijn interne favoriete smaak. En wat de boer niet kent dat vreet hij niet. Maar waarom kent hij het niet? Dat lijkt me de enige juiste vraag.
Het verschil van dag en nacht, zwart en wit, heet en koud en. . . . Nee, mooi en lelijk hoort hier echt niet bij. Schoonheid is een ander verhaal. Mooi is iedereen.
Alleen de ene is in mijn beleving wit en de andere is dan zwart. De ene is gelukkig getrouwd en de ander maakt van elke relatie een probleem. Het kan ook zijn dat ik anders moet kijken naar het woord gelukkig en dus ook anders naar het woord probleem.
Smaken verschillen maar op welke manier dan? Totdat ik de ijsbolletjes geproefd heb smaken ze allemaal hetzelfde. Gewoon naar mijn interne favoriete smaak. En wat de boer niet kent dat vreet hij niet. Maar waarom kent hij het niet? Dat lijkt me de enige juiste vraag.
Schuldig Pewege © 2012
Woorden kunnen ook een aparte wereld maken van mijn gevoel. Dat wat ik in de echte wereld niet durf kan ik met woorden in mijn woordenwereld allemaal. Ik ben daar heel goed in geworden. Eigenlijk leef ik langs de werkelijkheid. Ik leef in een praatpaal langs de weg die alleen gebruikt wordt door mensen die hulp nodig hebben. Als er een probleem is dan kan ik helpen want ik definieer mijn wereld aan de hand van problemen. Ik schrijf over problemen en ik maak problemen. Ik durf niet te genieten. In de echte wereld. Daar ben ik bang. Bang voor mijn eigen oordelen geprojecteerd op alles en iedereen. Ik ben advocaat en aanklager tegelijk. En natuurlijk mijn eigen rechter. Ik pas de wetten aan maar zal mijzelf daarin altijd laten veroordelen. Als ik daar zo goed in ben waarom schrijf ik de wetten niet naar mijn hand, laat ik de aanklacht vallen, pleit ik me vrij en seponeer de zaak?
Goeie vraag!
Woorden kunnen ook een aparte wereld maken van mijn gevoel. Dat wat ik in de echte wereld niet durf kan ik met woorden in mijn woordenwereld allemaal. Ik ben daar heel goed in geworden. Eigenlijk leef ik langs de werkelijkheid. Ik leef in een praatpaal langs de weg die alleen gebruikt wordt door mensen die hulp nodig hebben. Als er een probleem is dan kan ik helpen want ik definieer mijn wereld aan de hand van problemen. Ik schrijf over problemen en ik maak problemen. Ik durf niet te genieten. In de echte wereld. Daar ben ik bang. Bang voor mijn eigen oordelen geprojecteerd op alles en iedereen. Ik ben advocaat en aanklager tegelijk. En natuurlijk mijn eigen rechter. Ik pas de wetten aan maar zal mijzelf daarin altijd laten veroordelen. Als ik daar zo goed in ben waarom schrijf ik de wetten niet naar mijn hand, laat ik de aanklacht vallen, pleit ik me vrij en seponeer de zaak?
Goeie vraag!
Mobiel Pewege © 2012
Ik wil een boek afrekenen en ze staat in de andere rij naast me. Ze is een kop kleiner en ze heeft van die halflange blonde pijpekrullen. Ze draait zenuwachtig heen en weer. Ik heb haar de hele tijd al in het oog. Toen ik een kwartier geleden een boek wilde pakken stond ze naast me. Ze stond te bellen. Of eigenlijk deed ze alles tegelijk. Rondkijken, een boek zoeken, lopen, opzij gaan en bellen. Waar het over ging weet ik niet want ik heb mezelf afgeleerd om mee te gaan in die gesprekken. Het was ook niet vervelend of zo. Het viel me gewoon op. En nu staat ze naast me in de rij bij de kassa. Nu irriteert het me een beetje maar ik moet eerlijk toegeven dat ik me door haar verwaarloosd voel. Ze kijkt dwars door alles heen. Nu rekent ze af met een hand en met de andere hand houdt ze haar telefoon verborgen onder de liefelijke krullen. Ik zie de kassajufrouw geïrriteerd mijn kant op kijken. Maar op haar aandacht zat ik niet te wachten. Ik snap wel dat iemand zijn irritatie wil laten merken over zoiets maar ik was zelf al geïrriteerd. Ze loopt weg zonder contact te maken met wie dan ook. Is ook niet nodig als je al in gesprek bent. De mobiele telefoon is voor veel mensen een zevende zintuig geword en. Maar het is wel een speciaal zintuig. Het schakelt alle andere zintuigen uit behalve het gehoor. Maar dat wordt dan selectief gebruikt. Een mobiel telefoongesprek verloopt emotioneel logaritmisch. Uitzinnige vreugde bij het opnemen en dan
zwakt het heel langzaam af naar een soort niks in de verte. Waarschijnlijk is het uit te rekenen na hoeveel tijd je moet stoppen om het gesprek niet te laten vervlakken. Maar ik weet niks van wiskunde. Ik weet alleen dat als mijn mobiel gaat dat ik wat af moet spreken of het kort moet houden. Zuinig zijn op je zintuigen en ze daar voor gebruiken waar ze voor zijn. Ik zal mijn neus ook niet meer in andermans zaken steken. Mijn oog niet laten vallen op zoiets, dat gevoel naast me neer leggen. Ik ga even mijn mond spoelen met een koude rosé!
Zondag Pewege © 2012
Wat heb ik een hekel gehad aan die zondagen. Die gapende verveling, dat gefluister op straat. Dat gezeik met dat alles anders is dan die andere dagen. Als ik nu op koopzondag door de stad loop voel ik me echt ellendig. Daar loopt een volk te winkelen wat de zondag nog in de kleren meedraagt. Uitbundigheid troef. Ze zijn losgelaten in de kooi. Volgens mij is er niks ergers dan de uitgelatenheid van verveelde mensen en de nepvrijheid van het koopzieke volk op zondag. Probleem is alleen dat mijn zondagen beter zijn geworden maar de rest van de week een probleem gaat worden. Vroeger was de wereld nog in orde. Dan had ik maar een dag
om gefrustreerd te zijn.
Eenzaamheid Pewege © 2012
De boeven zijn gevlogen. Buiten is het herfst. Ik heb mijn ontslagbrief afgegeven. Ik blijf alleen achter. De laatste weken waren vol met van alles. Het is nog allemaal geen herinnering.Normaal ben ik iemand die van alles een herinnering maakt voordat ik er deel aan neem. Ik zie mezelf altijd als de jongen die staat te wachten op anderen en dan mee mag doen. Ik merk dat ik een heel sterke nu-beleving heb. Ik kom in deze planmaatschappij heel vaak in de knoei doordat het nu geen begin of einde heeft maar alles wat ik wil doen wel. Behalve mijn eenzaamheid. Die blijft een frisse nu-beleving houden.
Maar het is allemaal nog geen herinnering. Het gaat nu anders. Ik ben mijn angst kwijt en mijn nu is een onderdeel van alles wat er gedaan wordt. Ik sta niet meer te wachten maar doe gewoon. Alleen mijn eenzaamheid bewaar ik voor mezelf. Die wil ik alleen delen met degene die mij leeg kan maken.
Ik leeg mijn hoofd en neem de tijd
Alleen zijn is geen eenzaamheid.
De boeven zijn gevlogen. Buiten is het herfst. Ik heb mijn ontslagbrief afgegeven. Ik blijf alleen achter. De laatste weken waren vol met van alles. Het is nog allemaal geen herinnering.Normaal ben ik iemand die van alles een herinnering maakt voordat ik er deel aan neem. Ik zie mezelf altijd als de jongen die staat te wachten op anderen en dan mee mag doen. Ik merk dat ik een heel sterke nu-beleving heb. Ik kom in deze planmaatschappij heel vaak in de knoei doordat het nu geen begin of einde heeft maar alles wat ik wil doen wel. Behalve mijn eenzaamheid. Die blijft een frisse nu-beleving houden.
Maar het is allemaal nog geen herinnering. Het gaat nu anders. Ik ben mijn angst kwijt en mijn nu is een onderdeel van alles wat er gedaan wordt. Ik sta niet meer te wachten maar doe gewoon. Alleen mijn eenzaamheid bewaar ik voor mezelf. Die wil ik alleen delen met degene die mij leeg kan maken.
Ik leeg mijn hoofd en neem de tijd
Alleen zijn is geen eenzaamheid.
Bijzonder Pewege © 2012
Een mooie avond. De felle zon verwarmt de kleuren om mij heen. Dit bad voelt heerlijk en ik kijk met plezier naar de mensen om die langs me heen lopen. Er is zoveel wat nog gedaan kan worden en niets wat nog niet gedaan is. Ik voel me heel bijzonder. Ik vraag me af wat er zo bijzonder aan mij is. Dan voel ik het. Jij bent zo bijzonder aan mij. Als de zon straks ondergaat heeft ze wat van mij gekregen. Dat is ook heel bijzonder.
Vergetelbinkie Pewege © 2012
Ik fiets langs het water en zie de boten zwaar in het water hangen. Ik hang zwaar in de maandag. Zo meteen weer het kunstmatige leven van een school. De gemaakte koffiekamerpret. Niemand wil daar zijn en ze zijn er allemaal. Ik weet niet beter dan dat ik er ook ben. Maar vandaag merk ik weer dat ik de helft van alles afwezig ben. Ik zit bij het open raam en de airco op het dak geeft mij het gevoel dat ik op een schip vaar. In mijn dagdroom ben ik al een flink eind op weg. Naar de oost. Sumatra, denk ik. Ver weg van wat ik nog kan willen. Ik zie mezelf wegvaren op de voorpagina van het wereldnieuws. Richting de vergetelheid van het wereldnieuws. Vergetelbinkie. Het doel van de reis: vergeten. Waarom ik hier ben: vergeten. Waarom de anderen hier zijn: vergeten te vragen. Dat ik dit schrijf betekent dat ik een ding niet vergeten ben. Naar huis. Met een helikopter. Ben vergeten waar ik die neergezet heb.
Bandbreedte Pewege © 2012
De regent roffelt onrustig en chaotisch. Aan het geluid te horen zal het nog wel een tijdlang blijven regenen. Ik kan er geen systeem in horen. Ondertussen scan ik de bandbreedte van mijn gevoel weer af naar stemmingen als zijn het radioprogramma’s die je als buitenstaander kan kiezen. Ik kan me nog herinneren hoe je bij zo’n radiotoestel de knop kon blijven doordraaien terwijl het einde
van het spectrum al bereikt was. Meer zender zat er niet op. Meer gevoel kan ik niet ontvangen. Het hele bereik zit erop. Vreemd om zo de ontvanger van je eigen zender te zijn. En helemaal vreemd is het gegeven dat de hele wereld mee kan luisteren. Maar dat is ijdele natuurlijk hoop. Die zitten allemaal gezellig naar hun eigen program te luisteren
De regent roffelt onrustig en chaotisch. Aan het geluid te horen zal het nog wel een tijdlang blijven regenen. Ik kan er geen systeem in horen. Ondertussen scan ik de bandbreedte van mijn gevoel weer af naar stemmingen als zijn het radioprogramma’s die je als buitenstaander kan kiezen. Ik kan me nog herinneren hoe je bij zo’n radiotoestel de knop kon blijven doordraaien terwijl het einde
van het spectrum al bereikt was. Meer zender zat er niet op. Meer gevoel kan ik niet ontvangen. Het hele bereik zit erop. Vreemd om zo de ontvanger van je eigen zender te zijn. En helemaal vreemd is het gegeven dat de hele wereld mee kan luisteren. Maar dat is ijdele natuurlijk hoop. Die zitten allemaal gezellig naar hun eigen program te luisteren
Beeld Pewege © 2012
Het moment voordat ik uit mijn slaap terecht ben komen altijd die verklaringen voor de dingen van het leven waar ik zelf moeite mee heb. Ergens puzzelt mijn gemoed gewoon verder terwijl ik cognitief allang ben vergeten wat mij dwars zat.
Zo ook het gegeven van de grote beeldschermen. Ik loop wel eens bij de mediamarkt te lummelen en kijk m’n ogen uit. Naar de graaigierige mensen die met een polyether blik in hun ogen, gesteund door hun contra-ego, de aanval openen op de “weapons of mass-seduction”. De mediamarkt. Moeder aller markten. Meestal geholpen door ali-chemicali himself gaan ze weg met iets wat ze thuis eraan herinnerd dat ze nog iets moeten gaan kopen. Een soort ADHD (Alle Dagen High Definition)
De grote beeldschermen, wat stoort me daar zo aan. Het veroorzaakt een soort hersenluiheid. De prikkel om je fantasie te gebruiken
wordt uitgeschakeld. Het beeldend vermogen van de mens komt op een lager niveau te liggen. Het zou me niet verbazen als het bezit van een groter scherm een evenredige toename van grote, dikke auto’s in de hand werkt. Het zou me ook niets verbazen als mensen met een groter scherm ook steeds groter auto’s nodig hebben. Grotere huizen, dikkere kinderen, verdere vakanties. De ghetto-blaster heeft het niet gehaald. De doorbraak van de vinex-booster is een feit.
Het moment voordat ik uit mijn slaap terecht ben komen altijd die verklaringen voor de dingen van het leven waar ik zelf moeite mee heb. Ergens puzzelt mijn gemoed gewoon verder terwijl ik cognitief allang ben vergeten wat mij dwars zat.
Zo ook het gegeven van de grote beeldschermen. Ik loop wel eens bij de mediamarkt te lummelen en kijk m’n ogen uit. Naar de graaigierige mensen die met een polyether blik in hun ogen, gesteund door hun contra-ego, de aanval openen op de “weapons of mass-seduction”. De mediamarkt. Moeder aller markten. Meestal geholpen door ali-chemicali himself gaan ze weg met iets wat ze thuis eraan herinnerd dat ze nog iets moeten gaan kopen. Een soort ADHD (Alle Dagen High Definition)
De grote beeldschermen, wat stoort me daar zo aan. Het veroorzaakt een soort hersenluiheid. De prikkel om je fantasie te gebruiken
wordt uitgeschakeld. Het beeldend vermogen van de mens komt op een lager niveau te liggen. Het zou me niet verbazen als het bezit van een groter scherm een evenredige toename van grote, dikke auto’s in de hand werkt. Het zou me ook niets verbazen als mensen met een groter scherm ook steeds groter auto’s nodig hebben. Grotere huizen, dikkere kinderen, verdere vakanties. De ghetto-blaster heeft het niet gehaald. De doorbraak van de vinex-booster is een feit.
Synopsis Pewege © 2012
Dan ben ik thuis en probeer ik al die honderden beelden terug te halen. Al die beelden waarvan ik onderweg dacht waarom kijk ik er na. Wat maakt nou dat ik dat zie. En daar zitten beelden bij die volgens mij niemand ziet. Constant staat m’n powerdrive aan. Dat is zo’n ding waarbij je de film in je fotocamera niet meer handmatig door hoeft te draaien. Dan hoor je zzklilk, zzklik en dat heel snel achter elkaar. Maar bij mij blijven het momentopnamen. Mijn leven is geen film.
Er is geen script, geen storyboard. Hooguit kan ik spreken van een synopsis. Een keer heb ik een poging gedaan samen met een filmmaker om een synopsis te verzinnen voor de manier waarop ik mijn werk doe. We bleven hangen bij het woord betrokkenheid. Na dat woord werd alles heel vaag. Alsof ik in een gebied kwam waar harde feiten niet meer aanwezig zijn. Ik zelf veranderde in een trouwe hond, een goedmoedige lobbes. Er is iets anders voor nodig om die vele beelden van vandaag terug te halen. In de synopsis zouden termen moeten staan als keihard observeren, wantrouwend rondkijken, controleren, effectbejag. Ik ben blij dat ik alles wat ik gezien heb vandaag al weer kwijt ben. Hooguit zal mijn gemoed er vannacht een toneelstuk van maken. Dan hoef ik morgen alleen de recensie te schrijven. Ik hou wel van een vage synopsis als het om mijn eigen leven gaat.
Dan ben ik thuis en probeer ik al die honderden beelden terug te halen. Al die beelden waarvan ik onderweg dacht waarom kijk ik er na. Wat maakt nou dat ik dat zie. En daar zitten beelden bij die volgens mij niemand ziet. Constant staat m’n powerdrive aan. Dat is zo’n ding waarbij je de film in je fotocamera niet meer handmatig door hoeft te draaien. Dan hoor je zzklilk, zzklik en dat heel snel achter elkaar. Maar bij mij blijven het momentopnamen. Mijn leven is geen film.
Er is geen script, geen storyboard. Hooguit kan ik spreken van een synopsis. Een keer heb ik een poging gedaan samen met een filmmaker om een synopsis te verzinnen voor de manier waarop ik mijn werk doe. We bleven hangen bij het woord betrokkenheid. Na dat woord werd alles heel vaag. Alsof ik in een gebied kwam waar harde feiten niet meer aanwezig zijn. Ik zelf veranderde in een trouwe hond, een goedmoedige lobbes. Er is iets anders voor nodig om die vele beelden van vandaag terug te halen. In de synopsis zouden termen moeten staan als keihard observeren, wantrouwend rondkijken, controleren, effectbejag. Ik ben blij dat ik alles wat ik gezien heb vandaag al weer kwijt ben. Hooguit zal mijn gemoed er vannacht een toneelstuk van maken. Dan hoef ik morgen alleen de recensie te schrijven. Ik hou wel van een vage synopsis als het om mijn eigen leven gaat.
Bang Pewege © 2012
De aarde vliegt met een snelheid van 16.000 km door het heelal. Ik ga naar een plek in het bos waar het zo stil en rustig is dat ik de aarde kan horen suizen. Ik gooi mijn virtuele haar naar achteren en laat me gaan in de duizelingwekkende snelheid. De sterren schieten voorbij en de tijd gaat zo onmetelijk snel dat alles zich in fracties van seconden herhaalt. Door het verschil wat er bestaat in mijn linker en rechterhersenhelft, tussen weten en voelen, merk ik daar niets van. En wat gebeurt er als je de synchroniteit weet te vangen tussen die twee delen van de menselijke denktank. Je wordt bang! Je bent je plots bewust van de snelheid, van de kwetsbaarheid, van het universum en van het oneindige van het onomkeerbare moment. Je begrijpt de wereld en waar het allemaal om te doen is. Je kan alles maar een keer doen. Een teug koud bier, de blik van iemand anders, boos of genegen, het doven van een kaars en zelfs je ademhaling. Mensen zijn sociale wezens en hebben elkaar nodig. Het is de gedachtereling die ons houvast geeft bij elkaar. Wij hebben elkaar nodig om te voelen dat het goed is, ja toch, nee toch. Altijd die bevestiging bij elkaar zoeken. Zelfs in de ontkenning. Ieder mens wordt bang geboren en sterft sterk.
De aarde vliegt met een snelheid van 16.000 km door het heelal. Ik ga naar een plek in het bos waar het zo stil en rustig is dat ik de aarde kan horen suizen. Ik gooi mijn virtuele haar naar achteren en laat me gaan in de duizelingwekkende snelheid. De sterren schieten voorbij en de tijd gaat zo onmetelijk snel dat alles zich in fracties van seconden herhaalt. Door het verschil wat er bestaat in mijn linker en rechterhersenhelft, tussen weten en voelen, merk ik daar niets van. En wat gebeurt er als je de synchroniteit weet te vangen tussen die twee delen van de menselijke denktank. Je wordt bang! Je bent je plots bewust van de snelheid, van de kwetsbaarheid, van het universum en van het oneindige van het onomkeerbare moment. Je begrijpt de wereld en waar het allemaal om te doen is. Je kan alles maar een keer doen. Een teug koud bier, de blik van iemand anders, boos of genegen, het doven van een kaars en zelfs je ademhaling. Mensen zijn sociale wezens en hebben elkaar nodig. Het is de gedachtereling die ons houvast geeft bij elkaar. Wij hebben elkaar nodig om te voelen dat het goed is, ja toch, nee toch. Altijd die bevestiging bij elkaar zoeken. Zelfs in de ontkenning. Ieder mens wordt bang geboren en sterft sterk.
Droom Pewege © 2012
Het is werkelijk een vreemde ervaring als door een droom twee losstaande feiten bij elklaar gebracht worden en er een samenhang te zien is. Eigenlijk kan je beter zeggen te voelen. Ik geloof niet dat ik veel gezien heb. Ik sliep. Het was een complex geheel van ervaringen, indrukken en sfeerbeschrijvingen. Nu ik me realiseer dat ik het niet zie maar voel blijft het beeld veel beter bewaard. Zien is altijd iets bedriegelijks. Soms is de tijd om iets te zien ook te kort en lang kijken heeft soms een tegengesteld effect. Maar vanuit mijn gevoel een beeld beschrijven en dan 'kijken' wat ik gezien heb. Daar droom ik al heel lag van.
Het is werkelijk een vreemde ervaring als door een droom twee losstaande feiten bij elklaar gebracht worden en er een samenhang te zien is. Eigenlijk kan je beter zeggen te voelen. Ik geloof niet dat ik veel gezien heb. Ik sliep. Het was een complex geheel van ervaringen, indrukken en sfeerbeschrijvingen. Nu ik me realiseer dat ik het niet zie maar voel blijft het beeld veel beter bewaard. Zien is altijd iets bedriegelijks. Soms is de tijd om iets te zien ook te kort en lang kijken heeft soms een tegengesteld effect. Maar vanuit mijn gevoel een beeld beschrijven en dan 'kijken' wat ik gezien heb. Daar droom ik al heel lag van.
Zin Pewege © 2012
Ik weet nog steeds niet waar ik nu zo bang voor ben. Als ik nou de eerste zin uit mijn leven nog wist.
Als die begint met: "Er was eens . . .", dan hoefde ik me geen zorgen meer te maken. Ik weet mijn eerste zin niet meer.
Ik weet nog steeds niet waar ik nu zo bang voor ben. Als ik nou de eerste zin uit mijn leven nog wist.
Als die begint met: "Er was eens . . .", dan hoefde ik me geen zorgen meer te maken. Ik weet mijn eerste zin niet meer.
Digitaal Pewege © 2012
Alles wat ik schrijf is waar. Alles wat ik lees staat er en is waar. Niemand kan achter de woorden kijken die er staan. Je ziet mijn gezicht niet, je ziet niet hoelang het duurt voordat ik de juiste formulering gevonden heb, en je ziet al helemaal niet of ik me schaam voor wat er staat. In het digitale tijdperk is de druk op de knop in de plaats gekomen voor het geweten. Daarom kan digitale communicatie ook zo onbeschaamd zijn. Daarom ben ik langzaam allergisch aan het worden voor wat ik schrijf. De vraag of het waar is doet niet meer ter zake. Waar het nu om draait is de impact van de woorden op de ander, op de lezer en in feite op mezelf. Ik zoek de hele dag tussen alle digitale informatie naar betekenis. Ik scan alles af naar de betekenis van de woorden. Waarom doen mensen zo als ze doen, schrijven ze wat ze schrijven en wat willen ze? Soms kom ik iets tegen wat mij inspireert, wat mij aansteekt. Een serie foto's, een aangrijpend verhaal en soms een mooi gedicht.
Wat me ook aangrijpt is de onomkeerbaarheid van de communicatie. Dat komt ook door het ontbreken van een gezicht. Een gezicht kan je vergeven. Woorden niet. Een mens kan je niet uitzetten, een computer wel. Waarom ik nog steeds schrijf weet ik niet. Misschien om dat ik geleerd heb alles voor waar aan te nemen en mezelf verantwoordelijk te houden voor de leugen daarin.
Alles wat ik schrijf is waar. Alles wat ik lees staat er en is waar. Niemand kan achter de woorden kijken die er staan. Je ziet mijn gezicht niet, je ziet niet hoelang het duurt voordat ik de juiste formulering gevonden heb, en je ziet al helemaal niet of ik me schaam voor wat er staat. In het digitale tijdperk is de druk op de knop in de plaats gekomen voor het geweten. Daarom kan digitale communicatie ook zo onbeschaamd zijn. Daarom ben ik langzaam allergisch aan het worden voor wat ik schrijf. De vraag of het waar is doet niet meer ter zake. Waar het nu om draait is de impact van de woorden op de ander, op de lezer en in feite op mezelf. Ik zoek de hele dag tussen alle digitale informatie naar betekenis. Ik scan alles af naar de betekenis van de woorden. Waarom doen mensen zo als ze doen, schrijven ze wat ze schrijven en wat willen ze? Soms kom ik iets tegen wat mij inspireert, wat mij aansteekt. Een serie foto's, een aangrijpend verhaal en soms een mooi gedicht.
Wat me ook aangrijpt is de onomkeerbaarheid van de communicatie. Dat komt ook door het ontbreken van een gezicht. Een gezicht kan je vergeven. Woorden niet. Een mens kan je niet uitzetten, een computer wel. Waarom ik nog steeds schrijf weet ik niet. Misschien om dat ik geleerd heb alles voor waar aan te nemen en mezelf verantwoordelijk te houden voor de leugen daarin.
Vreemd Pewege © 2012
Geluk is een melodietje wat er toevallig tussendoor komt. Een herinnering aan iets wat niet binnen je bereik valt. Iets wat je overkomt. Een kado van iemand. Een minuut die verdwijnt in de regen. Het besef dat er nog zoveel is wat de moeite waard is. Dat je een halve meter boven je eigen hoofd dezelfde weg aflegt als jezelf en je verbaasd afvraagt waar je heen gaat. Terugkijken als je met de rug naar de muur staat. Dat is pas een vooruitziende blik. Alles wat ooit geschreven is ligt op het kerhof van de ziel. Niet elke zerk heb ik gelezen maar ik weet dat ze er zijn en ik heb tijd genoeg. Hier rust weer iemand. Ze zijn me allemaal dierbaar. Een voor een. Dat ik niet het vermogen heb om ze allemaal te lezen wil niet zeggen dat ik niet het vermogen heb om lief te hebben.
Geluk is een melodietje wat er toevallig tussendoor komt. Een herinnering aan iets wat niet binnen je bereik valt. Iets wat je overkomt. Een kado van iemand. Een minuut die verdwijnt in de regen. Het besef dat er nog zoveel is wat de moeite waard is. Dat je een halve meter boven je eigen hoofd dezelfde weg aflegt als jezelf en je verbaasd afvraagt waar je heen gaat. Terugkijken als je met de rug naar de muur staat. Dat is pas een vooruitziende blik. Alles wat ooit geschreven is ligt op het kerhof van de ziel. Niet elke zerk heb ik gelezen maar ik weet dat ze er zijn en ik heb tijd genoeg. Hier rust weer iemand. Ze zijn me allemaal dierbaar. Een voor een. Dat ik niet het vermogen heb om ze allemaal te lezen wil niet zeggen dat ik niet het vermogen heb om lief te hebben.
Golf Pewege © 2012
Ik heb me altijd al verbonden gevoeld met de rest van de wereld. Overal waar ik kwam stond ik verbaasd te kijken naar het ritme waar ik midden in terecht kwam. Het is een ritme dat niet stopt. Het gaat altijd maar door. Van rijdende auto's, fietsers, boodschappen doen, spugen op straat, bevallen, vrijen, ongelukken en doodgaan.
Overal op de wereld gaat dat ritme onverstoorbaar verder. Het enige wat mij op dat soort momenten rust gaf was het idee van tijd. De klok die loopt als alles stopt. De rode draad in het geheel. De metronoom van het aardse ritme. Nu zit ik hier en denk ik aan al die mensen die met elkaar verbonden zijn door het ritme. Het ritme van de golf die door de tijd opgestuwd wordt. De een en de nul van de golf en het leven. De een en de nul van de binaire code waardoor dit bericht door iedereen te lezen is. Als ik het weghaal is het er niet meer maar het is er wel geweest. Net als al die andere mensen die in de golf probeeren te zwemmen.
Ik zie ze niet maar ze zijn er wel. Ik voel ze wel maar ze zijn er niet.
Ik heb me altijd al verbonden gevoeld met de rest van de wereld. Overal waar ik kwam stond ik verbaasd te kijken naar het ritme waar ik midden in terecht kwam. Het is een ritme dat niet stopt. Het gaat altijd maar door. Van rijdende auto's, fietsers, boodschappen doen, spugen op straat, bevallen, vrijen, ongelukken en doodgaan.
Overal op de wereld gaat dat ritme onverstoorbaar verder. Het enige wat mij op dat soort momenten rust gaf was het idee van tijd. De klok die loopt als alles stopt. De rode draad in het geheel. De metronoom van het aardse ritme. Nu zit ik hier en denk ik aan al die mensen die met elkaar verbonden zijn door het ritme. Het ritme van de golf die door de tijd opgestuwd wordt. De een en de nul van de golf en het leven. De een en de nul van de binaire code waardoor dit bericht door iedereen te lezen is. Als ik het weghaal is het er niet meer maar het is er wel geweest. Net als al die andere mensen die in de golf probeeren te zwemmen.
Ik zie ze niet maar ze zijn er wel. Ik voel ze wel maar ze zijn er niet.
Geloof Pewege © 2012
Er zijn van die dingen die ik niet in mijn systeem krijg. Het is een soort knoop in m'n maag. Het zit tussen zenuwen en kriebels in maar het is geen positief gevoel. Er is feitelijk niet veel aan de hand maar dat gevoel is heel duidelijk aanwezig. Meestal kijk ik naar links omdat ik weet dat het van rechts komt. Net als iemand in een noodsituatie de handen voor de ogen slaat en niet wil zien wat er overduidelijk op hem of haar afkomt. Je zoekt de diepte op. Ik zou willen weten of dat een religieus gebaar is. Dan heb ik in ieder geval mijn geloof nog.
Gebroken Pewege © 2012
Ik zit aan de grote tafel en blader willekeurig door een aantal dagbladen. Ik ben de laatste tijd veel met mezelf bezig dus verder dan de horoscopen kom ik niet. Dan precies om 5 uur komt ze binnen. Onopvallend maar duidelijk. Ik geef haar een hand en stel me voor. Haar vingers zijn klein en smal. Ze staan onregelmatig aan haar handpalm, het lijkt wel alsof ze dansen. Ze is precies zoals ik dacht dat ze zou zijn, maar wat ik zie is van een andere orde. Om haar in het echt te zien is al een aparte beleving. Ze is een eigen definitie van mooi. Er is werkelijk niets aan haar wat niet bij haar hoort. Volmaakt in het geheel. Soms komen er andere vrouwen langslopen. Die brengen me terug naar mijn vorige definitie van mooi. Ze weet me elke keer weer te vangen. Ik kom nooit echt tot rust. Het is alsof je in een hele mooie winkel met dure spullen loopt.
Ik denk dat het de leeftijd is in combinatie met de kristalheldere standvastigheid. Niet dat ze gevoelloos is. In tegendeel. Haar gezicht visualiseert prachtig wat ze zegt. Soms lijkt het berekenend maar dan is het de schoonheid die haar vergeeft. Ik gebruik daar af en toe het woord kunstmatig voor omdat ik niet zo goed weet hoe ik haar moet omschrijven. Haar schoonheid schept ook een afstand. Maar de dingen die ze zegt zijn wel heel waar. De woorden die we schrijven en de afspraken die we met onszelf maken waar we ons dan vervolgens niet aan houden omdat het onmogelijk is. Onmogelijk om dan gewoon te kunnen leven. Aan het einde van het gesprek gaat het over gebroken zijn door het leven. Ze zegt over haar levensloop dat ze nog moet breken. Zij verbaasd zich over het feit dat ik zo veel ouder ben en ook nog niet gebroken ben. Dat is wel heel direct in het midden van mijn wezen gericht. Ik voel me opeens zo heel als maar zijn kan. Ik ben niet gebroken. Ik kijk haar aan en denk bij mezelf dat ik helemaal niet wil breken omdat ik bang ben zoiets moois dan niet meer te kunnen zien. Als ik terug naar huis loop moet ik slalommen tussen alle scherven door. Gebroken zijn. Ik ben bang dat ze gelijk heeft. Schoonheid heeft altijd gelijk.
Ik zit aan de grote tafel en blader willekeurig door een aantal dagbladen. Ik ben de laatste tijd veel met mezelf bezig dus verder dan de horoscopen kom ik niet. Dan precies om 5 uur komt ze binnen. Onopvallend maar duidelijk. Ik geef haar een hand en stel me voor. Haar vingers zijn klein en smal. Ze staan onregelmatig aan haar handpalm, het lijkt wel alsof ze dansen. Ze is precies zoals ik dacht dat ze zou zijn, maar wat ik zie is van een andere orde. Om haar in het echt te zien is al een aparte beleving. Ze is een eigen definitie van mooi. Er is werkelijk niets aan haar wat niet bij haar hoort. Volmaakt in het geheel. Soms komen er andere vrouwen langslopen. Die brengen me terug naar mijn vorige definitie van mooi. Ze weet me elke keer weer te vangen. Ik kom nooit echt tot rust. Het is alsof je in een hele mooie winkel met dure spullen loopt.
Ik denk dat het de leeftijd is in combinatie met de kristalheldere standvastigheid. Niet dat ze gevoelloos is. In tegendeel. Haar gezicht visualiseert prachtig wat ze zegt. Soms lijkt het berekenend maar dan is het de schoonheid die haar vergeeft. Ik gebruik daar af en toe het woord kunstmatig voor omdat ik niet zo goed weet hoe ik haar moet omschrijven. Haar schoonheid schept ook een afstand. Maar de dingen die ze zegt zijn wel heel waar. De woorden die we schrijven en de afspraken die we met onszelf maken waar we ons dan vervolgens niet aan houden omdat het onmogelijk is. Onmogelijk om dan gewoon te kunnen leven. Aan het einde van het gesprek gaat het over gebroken zijn door het leven. Ze zegt over haar levensloop dat ze nog moet breken. Zij verbaasd zich over het feit dat ik zo veel ouder ben en ook nog niet gebroken ben. Dat is wel heel direct in het midden van mijn wezen gericht. Ik voel me opeens zo heel als maar zijn kan. Ik ben niet gebroken. Ik kijk haar aan en denk bij mezelf dat ik helemaal niet wil breken omdat ik bang ben zoiets moois dan niet meer te kunnen zien. Als ik terug naar huis loop moet ik slalommen tussen alle scherven door. Gebroken zijn. Ik ben bang dat ze gelijk heeft. Schoonheid heeft altijd gelijk.
Zelfvertrouwen Pewege © 2012
Stel je voor. Je staat aan de oever van een rivier. Het water stroomt maar is niet al te wild. Je kan de overkant zien.Je wandelt heen en weer langs de oever. Het is fijn om aan de waterkant te zitten. Het stromende water en de aanblik van de overkant geven je een rustig gevoel. Je voelt je op je gemak. Af en toe keil je een mooie steen in het water. De kringen die de steen maakt vloeien met de stroom mee en verdwijnen. En dan is het er plotseling. Je wilt naar de overkant. Niemand kan jouw vertellen waarom. Je bent onrustig. Het idee van de overkant begint spannend te worden. Je bent nieuwsgierig maar ook wel een beetje bang. Het idee wordt sterker.
Dan ga je de uitdaging aan. Op dat moment zie je een zware steen liggen. Die steen lag er nog niet toen je daarnet langsliep. En op het moment dat je gaat twijfelen zie je de steen kleiner worden, hij verdwijnt bijna. En je wilde zo graag. Op dat moment wordt de steen weer groter. Je hebt het al meteen door. Wilskracht laat de steen groeien. Je probeert het uit. Je denkt even dat je geen zin hebt en de steen reageert meteen. Dan bedenk je hoe graag je wilt en de steen is plots groot genoeg om er op te staan. Je waagt de stap. Voorzichtig zet je een voet op de steen. Het water kabbelt lustig om de steen heen. Je eerste stap richting de overkant. Je kan wel springen zo blij en trots voel je jezelf. De steen wordt steeds groter bij dat gevoel. Je moet wel uitkijken want hij is erg glad. Je moet goed je best doen om je
evenwicht te bewaren. En je merkt ook dat zo gauw je ergens aan twijfelt dat de steen meteen verandert.
Je weet nu wat je te doen staat. Je moet in jezelf geloven en vertrouwen hebben dat je het kan. Natuurlijk is het ook nodig dat je leert hoe je van de ene steen naar de andere steen kan springen. Het is nog niet zo gemakkelijk om iets te leren en tegelijkertijd zelfvertrouwen te hebben. Soms is het nodig om een steen terug te gaan. Gelukkig zijn de stenen die je achter je hebt niet meer afhankelijk van je zelfvertrouwen. Die blijven gewoon. Je kan zelfs helemaal terug naar waar je vandaan komt. Even heerlijk genieten van de rust en het gemak van wat zo vertrouwd voelt. Je bent bijna bij de overkant. Er liggen flinke stenen in de rivier en het valt je nu op dat de rivier steeds wilder aan het worden is. Maar het deert je niet. De ervaring, het zelfvertrouwen en je vaardigheden zorgen ervoor dat je jouw doel haalt. Je arriveert aan de overkant. Je kan de hele wereld aan. En nu zie je het pas goed. Je kijkt naar de oever waar je vandaan komt en je kijkt goed rond waar je nu staat. Overal waar je kijkt zie je de wild bruisende rivier omheen stromen. De oever waar je vandaan komt is gewoon een grote steen. En de oever waar je bent
aangekomen is ook een grote steen. En zelf ben je ook groot geworden. Je ontdekt dat het leven een bruisende rivier is en geen oevers heeft. Meer dan de steen
waar je op staat bestaat er niet.
En opeens begrijp je hoe oneindig het heelal is. Oneindig groot zonder oevers.En het enige wat je staande houdt is je zelfvertrouwen.
Containers Pewege © 2012
Woorden zijn containers van gevoel. Eerst heb ik een tijd lang rondgelopen met een overdreven hang naar beeldspraak maar dat is helemaal verdwenen. Ik denk dat ik weet hoe dat kan. Ik heb ooit een boek gelezen over Metafoor en filosofie. Heel ingewikkeld maar ook duidelijk. En opeens waren ze weg. Nu realiseer ik me opeens dat het eerst constructies waren van ongeplaatste woorden. Ik gaf een bepaald gevoel bij mij aan door heel veilig het station te noemen vanwaar de trein gaat die verbinding zou kunnen maken met dat gevoel. Laat de ander maar raden, ik kan nog altijd de trein nemen die de andere kant op gaat. Zo was ik steeds bezig mijn eigen gevoel de dupe te laten worden van de storingen op mijn station. In weer een ander boek stond iets over de moeilijkheid om iets aan je station te verbouwen terwijl de dienstregeling gaande is. Zo heb ik de beeldspraak weer in ere hersteld om uit te leggen dat ik geen beeldspraak meer gebruik.
Maar waarom je verliefd kan worden op woorden van iemand anders? Daar snap ik nog helemaal niks van. En toch gebeurt het steeds weer.
Woorden bevatten iets wat ik (nog) niet begrijp!!
Woorden zijn containers van gevoel. Eerst heb ik een tijd lang rondgelopen met een overdreven hang naar beeldspraak maar dat is helemaal verdwenen. Ik denk dat ik weet hoe dat kan. Ik heb ooit een boek gelezen over Metafoor en filosofie. Heel ingewikkeld maar ook duidelijk. En opeens waren ze weg. Nu realiseer ik me opeens dat het eerst constructies waren van ongeplaatste woorden. Ik gaf een bepaald gevoel bij mij aan door heel veilig het station te noemen vanwaar de trein gaat die verbinding zou kunnen maken met dat gevoel. Laat de ander maar raden, ik kan nog altijd de trein nemen die de andere kant op gaat. Zo was ik steeds bezig mijn eigen gevoel de dupe te laten worden van de storingen op mijn station. In weer een ander boek stond iets over de moeilijkheid om iets aan je station te verbouwen terwijl de dienstregeling gaande is. Zo heb ik de beeldspraak weer in ere hersteld om uit te leggen dat ik geen beeldspraak meer gebruik.
Maar waarom je verliefd kan worden op woorden van iemand anders? Daar snap ik nog helemaal niks van. En toch gebeurt het steeds weer.
Woorden bevatten iets wat ik (nog) niet begrijp!!
Leeg Pewege © 2012
Ik heb nooit zo de bedoeling gevoeld van het woord leeg. Je helemaal geven. Ik denk dat ik heel erg bang ben geweest om me helemaal te geven. Vroeger heb ik alles bij elkaar moeten sprokkelen om iets van gevoel voor mezelf te hebben. Nu kan ik me zo leeg voelen en het is zo heerlijk. Woorden eruit, gedachten vervliegen, gevoel zoekt zijn weg in mijn geaardheid. Ik ben mijn gevoel niet, ik ben mijn lichaam niet. Ik ben mezelf daarbinnen en ik kan naar mij eigen woorden luisteren en mijn eigen woorden lezen. En dan leer ik elke dag weer opnieuw mij te legen en kan ik er weer zijn. Elke dag opnieuw.
Maar nu ben ik moe!
Stap Pewege © 2012
Altijd belangrijk. Wat nu? Ik heb geen flauw idee. Alles wat er is voldoet niet. Al die dingen die ik probeer voldoen niet. Het is allemaal veel te ingewikkeld geworden. Zoiets als tegen de stroom inzwemmen en verdrinken. Maar de stroom voert je van de kust weg, naar open zee. Dan gaan we maar eens even kijken of we al dobberend het geheim van de zee kunnen achterhalen.
De ideale volgende stap. Geen!
Altijd belangrijk. Wat nu? Ik heb geen flauw idee. Alles wat er is voldoet niet. Al die dingen die ik probeer voldoen niet. Het is allemaal veel te ingewikkeld geworden. Zoiets als tegen de stroom inzwemmen en verdrinken. Maar de stroom voert je van de kust weg, naar open zee. Dan gaan we maar eens even kijken of we al dobberend het geheim van de zee kunnen achterhalen.
De ideale volgende stap. Geen!
Boodschap Pewege © 2012
Ze kijkt naar me, onzichtbaar. Ik had het niet in de gaten. Toen zag ik haar ook. Waarschijnlijk omdat ik voelde dat ze naar mij keek. Het zou er ooit van komen. Het verhaal is te pijnlijk om te vertellen maar dat er ooit een moment zou komen dat ik mezelf genezen zou verklaren dat heb ik altijd gevoeld. Nu is het zover. Ze helpt de jongen voor mij. Het duurt even en ze kijkt snel even op
van haar kassa. Het was maar een moment maar lang genoeg voor mij om de moed te vinden om in deze rij te blijven staan. Ik denk dat ze benieuwd is hoe ik reageer. Casual staan is er niet bij maar ik sta wel stevig. Dan ben ik aan de beurt. Wat ze doet, vraag ik tussen de courgette en de appels in. In de zorg, zegt ze door de pistachenootjes heen. Leuk, zeg ik terwijl de becel langs komt.
Ik pin met de pas die het doet, pak onze conversatie in en loop tussen de boodschappen door naar buiten. Op weg naar buiten kijk ik even om. Het heeft geen nut. Omkijken.